Inter już Inzaghiego

W myśl zasady bogu co boskie, cesarzowi co cesarskie warto, zwłaszcza po ostatnim ligowym koncercie, oddać pokłon Simone Inzaghiemu. Po 17 kolejkach Serie A i już po finiszu fazy grupowej Ligi Mistrzów, Nerazzurri pod wodzą Simone są bodajże najładniej grającym Interem od blisko dekady. Szkoleniowiec w stosunkowo krótkim czasie i nieco na "gorącym krześle" już odcisnął swe piętno na drużynie, wpisując się także w historię klubu. 

Żegnaj Marsylio

Pora, rozmawiając o obecnosci Interu w fazie pucharowej Ligi Mistrzów, zapomnieć o dwumeczu z Olympique Marsylia. Dekada wstydu wreszcie odchodzi w niepamięć i to w okresie, kiedy zaspokojenie finansowych potrzeb klubu jest dominującą jego potrzebą. Co za ulga, kiedy podróż na ostatnie spotkanie z Realem Madryt, mogła mieć charakter turystyczny. Nie była grą o życie, a meczem o prestiż i rozstawienie. 

Ten trzymeczowy zwycięski pochód w fazie grupowej nie tylko usytuował Inter w odrobinę lżejszej finansowo rzeczywistości, ale też potwierdził progres, jaki zadział się wewnątrz klubu. Mistrz Włoch potwierdził swój status na boiskach Europy i ta odrobina ciągłości wzrostu potencjału Interu jest bardzo optymistyczna. Za poprzednich szkoleniowców Inter w Lidze Mistrzów miał dwa problemy. Nie potrafił wygrać, wtedy kiedy musiał, a było to, przynajmiej na papierze w jego zasięgu oraz nie potrafił sprawić przyjemnej niespodzianki z wyżej notowanym rywalem. Aktualnie przynajmniej jeden z mankamentów można śmiało puścić w niebyt. Tym bardziej, że graliśmy w bliźniaczo podobnej grupie, co w zeszłym sezonie.

Znak firmowy

W bieżących rozgrywkach dużo tracą ci, którzy meczów Interu nie ogladają. Takie spotkania jak z Napoli czy z Romą stanowią niesamowitą reklamę włoskiej Serie A, a zarazem dokumentują charakter i sposób gry Interu. Ten zaś, od czasów Antonio Conte, uległ znaczącej modyfikacji, na szczęście in plus.

Po pierwsze Inter prowadzi bardzo kombinacyjną grę, opartą na krótkim wyprowadzaniu piłki od bramki i rozgrywaniu jej w wielu sektorach boiska. Słynna laga na Lukaku odeszła wraz z Belgiem. Ciężar zdobywania bramek rozłożył się na większą liczbę zawodników, a będąca w formie linia pomocy Interu, jest dla rywali sporym zagrożeniem. Do twardego i nieustępliwego stylu Conte, Simone dorzucił nieprzewidywalność. Zawodnicy czują się pewnie, co wpływa na ich swobodę w podejmowaniu decyzji, a odwaga często popłaca. Dzieje się dużo,a gra kombinacyjna, z przebłyskami Brozovicia czy nawet Alexisa jest miła dla oka.

Po drugie Inter jest stale głodny bramek i dąży do zabicia meczu jak najprędzej. Rzadko kiedy gonimy wynik, a najczęsciej 70minuta meczu, to czas gdy trener skłania się do dawania odpoczynku liderom. Zmiany przestały wpływać na intensywność i odchodzimy od tendecji do nerwowych końcowek. Kalendarzowy dobór przeciwników w końcówce roku jest łaskawy, ale spotkania z Napoli czy Romą potwierdziły, że Inzaghi nie szuka kompromisu w balansie między ofensywą a defensywą. Inter we Włoszech stać na wymianę ciosów z każdym, a tabela pokazuje, że nader często wychodzi z niej zwycięsko. Nie ma gry na alibi.

Zatrudnienie Simone zamiast terapią ratunkową stało się kolejnym etapem rozwoju drużyny. Morale stale rośnie, ona sama jak i trener wyciąga wnioski z błędów. Simone w pierwszej fazie sezonu rozczarowywał zmianami i czytaniem gry, ale ten mankament uległ znacznej ewolucji. Dzis, już częściej możemy mówić o przemyślanej rotacji kadrą, co w sytuacji pandemicznej jest bardzo ważne. Wszystkie ręce na pokład.

Siła spokoju

Jak pamiętamy w ostatnich latach okres jesienno-zimowy był dla Interu czasem zapaści i kryzysu. Simone dał drużynie swój gen spokoju i pewnej niekontrowersyjności. To trener, który nie budzi skrajnych emocji, w odróżnieniu od swoich rozwiązań taktycznych czy składu wyjściowego, on sam na konferencjach nie zaskakuje. Wykonuje swoją pracę, jest obliczalny i stonowany. To przekłada się na siłę drużyny, która pewna swego, zmierza po swoje!  

 

 

Źródło: informacja własna