Spokojnie, to tylko awaria

Za nami trudny rozkładowo okres, obfitujący w spotkania z rywalami z górnej półki. Brak entuzjazmu to uczucie, które jest przeważające i w pełni uzasadnione. Zabrakło Nerazzurim tego czegoś, by w spotkaniach z Napoli, Milanem czy Liverpoolem dać kibicom pełnię satysfakcji. Być może dopiero teraz mamy pełny obraz, w którym miejscu jest Inter.

Mecz z Liverpoolem to obraz typowego Interu Inzaghiego z ostatnich miesięcy. Analizując to spotkanie po pierwszej połowie odnieść można było wrażenie, że Inter rośnie z każdą minutą. Dla The Redds Mediolańczycy to rywal, który taktycznie okazał się bardzo niewdzięczny. Na intensywność i pressing rywali ekipa Inzaghiego odpowiadała spokojem i umiejętnym, wypracowanym jeszcze za Antonio Conte wychodzeniem spod presji. Również w kombinacyjnych gierkach na małym polu Inter nie był gorszy od zespołu gości. Od europejskiego topu, w tej fazie spotkania, oddzielił nas brak klasowego napadu, bo taktyka grania długich piłek na Lautaro czy Dżeko, to duża niekonsekwencja w zestawieniu z ich możliwościami. Żadni z nich sprinterzy, żaden z nich nie potrafi wygrać pojedynku jeden na jeden. Było to widoczne zwłaszcza, gdy argentyński napastnik Interu miał przed sobą van Dijka i najpierw się zatrzymał, by ostatecznie wycofać. Odkładając na bok wszelkie pozaboiskowe tematy, zabrakło nam w tym spotkaniu kogos pokroju Lukaku.

Ta wyrwa, choć pierwotnie wydawało się, że została umiejętnie zagospodarowana przez Marottę, nadal jest znacząca i kilkukrotnie będzie Interowi dane się przez nią potknąć. A jest to brak poważny, o ogromnej skali, bo odziela klub od szans na ścisłą czołówkę Europy. W tym całym udanym poniekąd projekcie odbudowy Interu, do pełni sukcesu zabrakło kilku przysłowiowych baniek euro. 

Rozkład ciężaru zdobywania bramek na większą liczbę zawodników spowodowany jest otępieniem ataku. Najlepszym ofensywnym graczem napadu jest w tym momencie Alexis Sanchez, który poza głodem, błyskiem i odwagą ma jeszcze znakomity przegląd pola i najszybciej podejmuje decyzje. Trudno zrozumieć dlaczego pierwsze skrzypce grają więc Dżeko z Lautaro. Inzaghi w obawie przed jeszcze większym uszczerbkiem w wydawałoby się bardzo dobrze naoliwionej maszynie, wydaje się odczuwać strach przed zmianami w trakcie spotkania. Po ostatnich kilku meczach widać, że Inter nagle może więcej przegrać niż wygrać. Jakkolwiek to brzmi, wiemy już w który gwizdek musi pójść największa para.

Tej zaś na Serie A powinno wystarczyć. O ile będzie Inter w stanie nadal zdobywać bramki, to przy reszcie rywali i bez poważnej serii wpadek obrona tytułu powinna dojść do skutku. Po prostu starcia z silnymi zespołami uwypukliły wady, o których powszechnie wiadomo. Nic zaskakującego. Kryzys w Interze jeszcze nie zagościł, ale wzmocnienia w napadzie to temat kluczowy. Nie jest takowym wzmocnieniem np. Corea. Tylko uznane i mocne nazwisko pozwoli na utrzymanie kursu w stronę odbudowy znaczenia w Europie.  Aby teraz podtrzymać energię i nie wpadać w marazm konieczne jest wysokie pewne zwycięstwo. Oby już w najbliższą niedzielę.

 

 

Źródło: inf.własna