#mundialout

Dobiegają końca Mistrzostwa Świata w Katarze. Turniej bez precedensu w wielu aspektach, wyjątkowy z uwagi na kontrowersje organizacyjne, polityczne czy ekonomiczne. Eksperci byli przekonani, że pod względem piłkarskiej jakości będzie najlepszym z dotychczas widzianych. Piłka miała się obronić i poziomem sportowym pokryć lepką szadź korupcji i nadużyć sygnowanych przez FIFA. Jaki obraz tego sportu i sportowców zafundowały nam te igrzyska?   

Geneza brudnej krwi

Netflix tuż przed startem mundialu zaproponował widzom kilkuodcinkowy dokument poświęcony korupcyjnej działalności FIFA. Skupiono się głównie na karierze Seepa Blattera, która stanowi odzwierciedlenie środowiska piłkarskich decydentów. Jej kulminacyjnym momentem było nadwyrężenie protokołu, dotyczącego przyznawania organizacji mistrzostw jednemu z kandydatów. O ile przy każdej takiej decyzji, gdzieś w tle krążyły pogłoski korupcyjne, tak w tym wypadku, zaproponowaną i zrealizowaną przez Blattera nowinką, było podjęcie decyzji o obsadzie aż dwóch kolejnych mundiali naprzód. Zbiegło się to w dość nieprzypadkowy sposób z zakończeniem szefowania Fifie przez Blattera, który na koniec skumulował w swoim ręku tak doniosłą decyzyjność. Odszedł z przytupem i z pewnością nie z pustymi rękoma, powierzając organizację mistrzostw kolejno Rosji i Katarowi. 

Dyskusji o tym, że mundial zimą, w kraju wielkości województwa świętokrzyskiego, bez jakichkolwiek tradycji piłkarskich czy infrastruktury było bez liku. Ostatecznie Katar chciał być gospodarzem i gospodarzem został, w mniej lub bardziej solidny sposób z tej roli się wywiązując. Elastyczność politycznego wydźwięku fifowskiej idei wolnego i multikulturowego świata przepełniła inauguracyjne wystąpienie Infantino i cieniem legła na samym turnieju. U nas w Polsce, nazwano by ją aferą opaskową, ale już mniejsza o to.

W odróżnieniu od katarskiej reprezentacji piłki ręcznej naturalizacja obcokrajowców na masową skalę nie miała miejsca i sami gospodarze uznani zostali za najgorszą reprezentację turnieju. Obraz futbolu, jaki po tej imprezie utrwalił się w wyobraźni kibiców, mówiąc najogólniej, nie zachwyca. A przyjdzie nam z nim żyć, także po powrocie do rodzimych lig.

Arbitraż i handel przez małe "h"

Obaw było kilka, a jedną z najbardziej uzasadnionych była ta, że gospodarzom pomagać będą nie tylko ściany. Te okazały się nie być nawet żywiołowymi (kibice), a sami sędziowie, nawet gdyby chcieli, to i tak nie byliby w stanie przeforsować tzw. wariantu koreańskiego, kiedy to bezwstydnie wyciągano w górę turniejowej drabinki reprezentację Korei. Na tym polu, pomimo jak to zwykle bywa kilku kontrowersji związanych głownie z varem, nie ma podstaw do czepialstwa. Mistrzostwa otworzył zbliżający się do końca międzynarodowej kariery Daniele Orsato, a zamknie budujący swój wielki międzynarodowy autorytet Szymon Marciniak.

Faza grupowa zaskoczyła tym, że w żadnej grupie, żadna z ekip nie zdołała zdobyć 9 punktów! Aż trudno uwierzyć w przypadkowość pewnych rozstrzygnięć w trzeciej turze spotkań, choć i we wcześniejszych mundialach takich "przypadków" nie brakowało. Kalkulowali Brazylijczycy, Hiszpanie, Francuzi i Portugalczycy, ale najbardziej Polacy. Dla naszej kadry ten mundial stał się zapalnikiem kilku afer i polemiki o wyższości wyniku nad stylem. Wylała się krnąbrność i padlinożerność całego środowiska, począwszy od trenera, piłkarzy, ekspertów i dziennikarzy. Obserwując autobus Michniewicza, my kibice Interu, z łezką w oku zatęskniliśmy za autobusem Mourinho. Zupełnie inne pojazdy. Nic nie równa się klasyce.

To nasi reprezentanci wespół z politykami i dziennikarzami, przypomnieli nam w trakcie tego święta futbolu, że piłka nożna to przede wszystkim kasa. Podziały zysków, jak na nomen omen arabskim targowisku i naciągane clickbajtowe artykuły to wierzchołek góry lodowej. Mental Polaków ocierający się o dno, pomeczowe budowanie wizerunkowego kapitału, że chcemy ofensywnie, ale trener nie pozwala i ten Robert mówiący w klipie, że futbol jednoczy świat "in joy"...  Farsa i kompromitacja całego środowiska.  

W świecie nie lepiej

Aby nie kręcić nosem jedynie na swoje poletko dorzucam też międzynarodowy kamyczek do ogródka piłkarskich bogów. Futbol, zaprezentowany w Katarze pełen jest jakiejś goryczy, uprzedzeń i pędu do wypełnienia statystyk, nawet jeżeli ceną jest chamstwo i brutalność. Messi zżymający się na Louisa van Galla, wyzywający w czasie wywiadów dziennikarzy od idiotów, olewający przepraszający gest Lewandowskiego, nie jest idolem jakiego chciałbym pokazać dziecku. Nie lepszym jest Ronaldo, dla którego zejście i łzy nad brakiem scementowania swojej piłkarskiej epopei były ważniejsze od pogratulowania Maroku zasłużonego awansu. Lewandowski kuriozalnie zamknięty w dylemacie "ja" czy reprezentacja, manipulujący opinią publiczną i szukający drogi dla prześlizgnięcia się suchą nogą przez tą wstrętną otoczkę naszej kadry. Okropne. Piłkarskie pokolenie, znajdujące się jeszcze u szczytu swej chwały, w pełni zaspokojone finansowo, syte od poklasku, reklam i zadufania zapomniało już o piłce, która ma jednoczyć i wspierać jakieś zasady. Gdzie ci bohaterowie?

Italia off line

Całe być może szczęście, że nie ogladamy na turnieju reprezentacji Italii. Całe być może szczęście, że mundial dobiega już końca i odejdzie do historii. Choć cichaczem w Serie A wylało się przysłowiowe dziecko z kąpielą w postaci rezygnacji zarządu Juventusu i o związanym z tą sprawą śledztwie będzie jeszcze głośno, to wszem i wobec mogę stwierdzić, że tęsknię za Interem i powrotem do rozgrywek Serie A. Tutaj, jakoś to wszystko inaczej smakuje..

 

Źródło: inf.własna