Sprawdźcie kalendarze!

Każdy Interista, który dziś rano wstaje, zagląda w kalendarz i sprawdza, czy aby nie przeniósł sie w czasie do 2010 roku. Byłaby to podróż sentymentalna, gdzie euforia i lekkie niedowierzanie mieszały się ze sobą, by finalnie sprawić, że marzenia nabrały realnego kształtu, a czarnoniebieski sen po prostu się spełnił. Świat kibica Interu jest trudny, bywa bolesny, ale dla momentów takich jak dzisiejszy, po prostu warto w nim trwać.

Włoskie futbolowe podwórko, to środowisko pełne antagonizmów, zaciekłości i wręcz fanatyzmu na punkcie "kopanej". Ludziom zainteresowanych Italią z konieczności wydaje sie to przerysowane, wyolbrzymione i rozdmuchane do rozmiarów sięgających ponad rozsądne pojmowanie tego tylko przecież sportu. Aby tego w pełni zasmakować należy tutaj choć raz w życiu być, zamienić kilka słów z szarym człowiekiem, posmakować wina i chleba. Żaden wówczas obrazek fana Napoli zrywającego do torebki kawałki murawy z Dacia Areny nie będzie już nikogo dziwił.

Inter od końcówki rozbratu z Morattim ma swoje problemy, do których starsi de facto kibice nie byli przyzwyczajeni. Problem braku funduszy nie istniał. Dziś przez ten pryzmat rozpatrywana jest piłka właśnie, ale na szczęście, jest właśnie to "ale". Żegnaliśmy Icardiego, Perisicia, Hakimiego, Lukaku czy Skriniara, nie rzadko będąc wściekłymi na ten stan rzeczy. Saldo klubowego konta zabraniało rzucania środków na kaprysy czy chociażby przyzwyczajenia, a dodatkowe frustracje wywoływały błędy i niedopatrzenia w sygnowaniu odpowiednich klauzul kontraktowych. Klasyczna rzeczywistość tej strony Mediolanu. Dziś jednak warto podnieść głowę i zasygnalizować, że łódź płynie nadal i jest istotnym elementem europejskiego porządku piłkarskiego.

Inter Inzaghiego wrócił do gry z dalekiej podróży. Piłkarze na najważniejszy okres sezonu są mocni fizycznie i mentalnie. Wychodzą, by wygrywać. Czuć, że na boisku mamy do czynienia z drużyną, zespoloną wahaniami formy i trudnymi okresami. Takiego przecież "poletka" można było się spodziewać po angażu Simone, który przecież jest "pocontowską" tańszą opcją. Ta jednak przetrwała kryzys i zapisuje dziś piękną kartę w historii klubu. Takie chwile nie wracają zbyt często, ale nie bądźmy malkontentami. Wracają. I to Inter właśnie, być może już wkrótce znów będzie na ustach wszystkich. Niedawno, po rewanżowym półfinale Pucharu Włoch rozzłoszczony Allegri krzyczał na murawie, że nie osiągnięmy nawet szóstego miejsca. Dziś to w szatni Interu unosi się aura, o której piłkarze Juve czytają już w podręcznikach historii.

Bądźmy dumni! 

Źródło: inf. własna