Skriniar w PSG - miałki Midas w masce Herkulesa

Inter musiał wiedzieć co robi, gdy w 2017 roku wyłożył 34 miliony euro za mało znanego słowackiego obrońcę Milana Skriniara. Mimo wielkiej kwoty, przyszedł do Interu cichutko, bez fanfar, nie byliśmy jednak naiwni, widzieliśmy w nim potencjał. Inter otworzył swoje ramiona i kieszenie, a kibice serca. Mierzący niemal 190cm chłopak wydawał się być taki swój. Być może to efekt tego, że Słowianin, w jakiś sposób bliższy nam niż jakiś przykładowy Carlos Gamarra z Paragawaju. Nie wyglądał na gwiazdora, ale to tylko i wyłącznie dodatkowo przemawiało za nim. Zdawał się mieć wszystko, co cenione jest na trybunach Giuseppe Meazza. Zdawał... Swoją drogą historia tego gracza w Interze to kolejny dowód na to, jak bardzo bywają błędnie interpretowani w dzisiejszych czasach piłkarze, jakże błędne bywają, często życzeniowe wyobrażenia kibiców o swoich idolach.

- Dziś mieliśmy trudny mecz, jutro mamy kolejny. Będziemy chcieli kontynuować zwycięską passę, albo wrócić na właściwe tory. Liczy się kolejny mecz. - znacie te nudne wypowiedzi po meczach. Po ponad 20 latach pisania na intermediolan.com, mógłbym te wypowiedzi pisać z głowy i... zapewne większość z Was nie zauważyłoby, że coś jest nie tak. Piłkarze dziś albo nie mają osobowości, albo mają założony skuteczny kaganiec. Jakaś nieco bardziej kontrowersyjna i szczera wypowiedź, mogłaby przyprawić o zawał klubowego rzecznika prasowego. Wypowiedzi jednak to słowa, a jak wiadomo, ważniejsze od słów są czyny. Albo taki przykład: zawsze lubiłem Luisa Figo. Luis Figo wielkim piłkarzem był, to bez dwóch zdań, ale kiedy miałem okazję spotkać go na żywo i przeprowadzić z nim krótki wywiad, okazał się być tak zwanym...bucem i z tego co czytałem, moja opinia nie jest odosobniona. Oczywiście to była pewna frajda zobaczyć swojego piłkarskiego idola, ale wrażenie jakie na mnie pozostawił to nie było coś co wspominam jako wielkie przeżycie. To nie tylko kwestia tych obecnych, może czasem dziwnych czasów. Bycie bucem jest ponadczasowe. Można nim było być w latach 70, 80, 90, a można i być obecnie. Chodzi mi po prostu o to, że nigdy nie wiemy jaką osobą jest dany piłkarz patrząc tylko wyłącznie na to w jaki sposób kopie piłkę, zwykle mamy zbyt mało informacji by dokonać właściwej diagnozy. Ktoś może wyglądać na drwala z męską brodą i charakterem, a faktycznie być, uwaga brzydkie słowo: "pizdusiem", który boi się własnego cienia. Można też być niepozornym jak Peter Benjamin Parker, a w chwilach próby zamienić się w superbohatera. Można też być gościem z maską Herkulesa, a pod maską...Midasem.

Skriniar był swego rodzaju monumentem w obronie Interu. Nie bez powodu przez lata pytały o niego największe kluby świata. Nie bez powodu, także na łamach naszego serwisu, Wy kibice, trzykrotnie wybraliście go jako najlepszego zawodnika sezonu, co dowodzi że zwykle imponował dobrą równą formą, choć jak każdemu i jemu przytrafiały się mecze, w których wyglądał niepewnie jak brzemienny hipopotam na rolkach. To były jednak wyjątki, bo pod względem piłkarskim Skriniar był gościem, wokół którego można było budować swoją defensywę. Talent zaczynał kwitnąć, a Skriniar rósł w siłę, do tego stopnia, że dostał nawet opaskę kapitańską. Gwiazda Serie A, jeden z najbardziej obiecujących obrońców w Europie. Skriniar został wyceniony niczym najpiękniejszy diament na wystawie jubilera. I cóż, Inter czuł, że przychodzi ten dzień, gdy jego diament może zostać sprzedany za dobrą cenę.

Ale cóż to? W tym nieskończonym teatrze futbolu, pełnym plotek i domysłów, Skriniar postanowił zagrać w swoją sztukę. Podpisanie nowego kontraktu? Cóż, to jest pytanie, które Skriniar traktował jak nieproszony gość na przyjęciu, unikając go na każdym kroku. "Będzie więcej pieniędzy, więcej sławy" - słyszeliśmy szept w kuluarach. A jednak, ostatecznie Skriniar opuścił Inter, nie na zasadzie sprzedaży, ale jako wolny agent, przenosząc się do PSG.

Cóż za fortel! Cóż za sztuczka! To tak, jakby zaprosić kogoś na kolację, a potem zmyć się bez płacenia rachunku. Wszyscy rozumieją pragnienie większego zarobku, ale Skriniar mógł to zrobić w bardziej honorowy sposób. Zamiast tego, wybrał drogę tchórzliwą, co było jak solą w ranie dla kibiców, którzy w niego wierzyli.

Skriniar długo zwodził klub i kibiców swoją decyzją, a kiedy prawda wyszła na jaw, okazało się, że był to cios poniżej pasa. Jego postawa wzbudzała pytania, czy naprawdę miał charyzmę do bycia kapitanem, czy był tylko chodzącym blokiem granitu o sercu z plasteliny? Przez ostatnie pół roku nabrał wody w usta i czekał na dzień, gdy jego umowa wygaśnie.

Przecież wiemy jaki jest futbol dzisiaj, wiedzieliśmy, że pewnego dnia być może odejdzie. To nie jest zaskoczenie, to raczej była kwestia "kiedy". A jednak wydawało nam się, że będzie to bardziej fair wobec klubu i nas. Ale Skriniar postanowił zagrać w sztuce, której scenariusz napisał sam Midas. Zabrakło mu charyzmy i odwagi by stanąć przed kibicami i powiedzieć w prosty sposób: dobrze mi tutaj, ale kariera jest krótka, chcę wykorzystać szansę i zarobić więcej w PSG, do tego czasu dam z siebie wszystko, wybaczcie. On jednak wolał wodzić władze Interu i kibiców za nos, negocjując tylko pozornie warunki nowej umowy, by potem na konferencji powitalnej w Paryżu wyznać, że decyzję podjął w sekundę.

Jaki z tego wszystkiego jest morał? Niezależnie od tego, jak wielki jest zawodnik, klub zawsze jest większy. Klub zawsze stawiajcie na pierwszym miejscu. Inter przetrwał wiele odejść swoich istotnych graczy i zawsze wychodził z nich silniejszy. I tak będzie i tym razem, bez względu na to, jak wielu zawodników opuści klub w poszukiwaniu większych zarobków. Zresztą, czy w drugiej połowie sezonu ktokolwiek jeszcze pamiętał o Skriniarze? Matteo Darmian pokazał, że Skriniar nie jest niezastąpiony i razem z nim i Acerbim doszliśmy do samego finału w Stambule, gdzie walczyliśmy jak równy z równym z Manchesterem City. Te miesiące pokazały, że Skriniar będzie tylko bladym wspomnieniem, a my nadal stoimy silni.

Czy Skriniar będzie szczęśliwy w Paryżu? Czy nie zatęskni za Mediolanem, za naszymi kibicami, którzy kochali go jak rodzonego syna? Możemy tylko spekulować. Ale jedno jest pewne. Mediolan jest jak wino - im starszy, tym lepszy. A Paryż? Ostatnio dość gorące miasto. Może jest jak szampan - błyszczący i ekscytujący na początku, ale szybko tracący swoją iskrę. Ale, kto wie, może Skriniar odkryje, że preferuje szampana. Cóż, jak mówią, jednego nie można kupić za pieniądze - gustu i charakteru.

Źródło: inf.własna