TOP i FLOP: Inter 2-0 Lazio

Puchar Włoch... Dla niektórych drużyn to zawalidroga, ale nie dla Interu. Dla Lazio chyba też nie, ale co mogli zrobić? Nerazzurri podeszli do tego ćwierćfinału jak do misji wojennej: żadnych kalkulacji, żadnego kunktatorstwa, tylko zimna precyzja i szybkie egzekucje. Lazio miało kilka momentów, ale koniec końców mecz przypominał klasyczną scenę z mafijnego filmu – Inter spokojnie wciągnął rywala do ciemnego zaułka i tam go bezceremonialnie zakończył. Oto bohaterowie i ci, którzy powinni jeszcze raz przemyśleć swoje życie.

To nie był mecz, który przejdzie do historii jako widowisko godne finału Ligi Mistrzów. Ale Inter zagrał mądrze, skutecznie i przede wszystkim bez większych problemów. Lazio wyglądało na ekipę, która po 30 minutach sama doszła do wniosku, że nie ma tu czego szukać. A Nerazzurri? Oni już czekają na półfinałowe Derby della Madonnina. I wygląda na to, że są gotowi, by w końcu przełamać ten nieszczęsny „klątwowy” sezon z Milanem.

TOP

Marko Arnautović
Co to było za uderzenie! Austria ma Mozarta i Schwarzeneggera, a teraz ma też Arnautovicia – człowieka, który potrafi zarówno finezyjnie komponować akcje, jak i walić w piłkę z siłą Arnolda w najlepszych latach. Strzał wolejem, który pewnie dałby radę przewrócić czołg, otworzył wynik i zakończył wszelkie wątpliwości. To ten Marko, na którego czekał cały Mediolan – nie leniwy i zblazowany artysta, tylko bestia gotowa rozszarpać obronę przeciwnika...przynajmniej tego wieczoru.

Yann Bisseck
Zagrał, jakby całą przerwę spędził na siłowni i kursach mentalnych. Przepchnąć go? Nie ma opcji. Wyprzedzić? Powodzenia. Nawet błyskawiczny Isaksen wyglądał przy nim jak chłopak, który po raz pierwszy zakłada korki. A kiedy już znudziło mu się bronienie, postanowił pobawić się w ofensywnego pomocnika i zaliczył kluczowe podanie, które doprowadziło do rzutu karnego. Jak tak dalej pójdzie, to nie tylko obrońcy, ale i napastnicy zaczną się martwić o swoje miejsca w składzie.

Piotr Zieliński
W tym Interze było sporo rzemiosła, ale Zieliński dorzucił trochę sztuki. Gdy piłka do niego trafiała, od razu wiadomo było, że nie ma miejsca na bylejakość. Zagrania z pierwszej piłki, dryblingi, a do tego momentami wyglądał jak profesor prowadzący wykład z kontroli tempa gry. Gdyby miał jeszcze koło siebie kogoś, kto potrafiłby zamienić jego podania w coś więcej niż „ładne momenty”, to Lazio mogło wyjeżdżać z Mediolanu z bagażem kilku bramek więcej.

Hakan Çalhanoğlu
Zawodnik, który wykonuje karne z precyzją neurochirurga. Wszedł, popatrzył, uderzył i bramkarz Lazio miał tyle do powiedzenia, co statysta w filmie Tarantino. Do tego kilka mądrych podań, spokojna kontrola tempa – niby nie grał długo, ale zrobił wszystko, co trzeba. Jego forma rośnie jak włosy po przeszczepie w Stambule.

FLOP

Mehdi Taremi
Napastnik, którego boją się obrońcy, to skarb. Napastnik, który boi się piłki, to dramat. I Taremi powoli zaczyna wpisywać się w tę drugą kategorię. Każde jego zagranie wyglądało, jakby grał w „gorącego ziemniaka” – jak najszybciej się pozbyć, byle nie wziąć na siebie odpowiedzialności. Przegrał każdą możliwą walkę o pozycję, spóźniony na każde podanie, a kiedy już jakimś cudem znalazł się w sytuacji strzeleckiej, to wyglądał na gościa, który zapomniał, do czego służy stopa. Co tu dużo mówić – jeśli jego gra miała być argumentem za większą liczbą minut, to chyba nawet on sam już w to nie wierzy.

Davide Frattesi
Frattesi na boisku to trochę jak statysta w filmie – niby jest, ale nikt nie zwraca na niego uwagi. Gość, który miał rozsadzać pomoc Interu energią, tym razem wyglądał jak zmęczony urzędnik, który siedzi na końcu pokoju i udaje, że pracuje. Próbował biegać, próbował się pokazać, ale efekt był taki, jakby chciał przejść przez ścianę – bezskutecznie. Zero dynamiki, zero pomysłu, zero odwagi. To miał być moment, w którym pokaże, że zasługuje na więcej minut. Pokazał jedynie, że na razie lepiej, żeby ich nie dostawał. Owszem, kilka razy próbował coś rozbujać na skrzydle, ale wyglądało to bardziej na szarpaninę niż przemyślaną grę. Problem w tym, że Frattesi miał okazję pokazać się w meczu, gdzie Lazio nie postawiło wielkiego muru – ale nie skorzystał.

Matteo Darmian
To ocena nie tyle jego, co sytuacji z kontuzjami naszych wahadłowych. Żal chłopa, bo miał się w końcu pokazać, a zamiast tego dostał 20 minut i bilet do gabinetu lekarskiego. Los czasem pisze scenariusze gorsze niż reżyserzy M jak Miłość.

Źródło: intermediolan.com