TOP i FLOP: Napoli 1-1 Inter

Nerazzurri przyjechali na Stadio Maradona w stanie przypominającym szpital polowy, bez trzech wahadłowych, z ograniczonymi możliwościami rotacji i po pierwszej połowie wyglądało na to, że mogą coś ugrać. Ale potem Napoli włączyło młyn i Inter skończył na linach. Czy to punkt wywalczony, czy dwa stracone? Zależy, czy jesteś optymistą, czy realistą.

Mecz, który Inter mógł wygrać, ale równie dobrze mógł przegrać. Punkt cenny? Na pewno. Kosztowny? Jeszcze bardziej, bo Dimarco i Çalhanoğlu prawdopodobnie trafią do gabinetu lekarskiego. Nerazzurri zostają liderem, ale jeśli nie zaczną kontrolować meczów, zamiast w nich cierpieć, to kwietniowa walka o Scudetto może ich wykończyć.

TOP

Federico Dimarco
Dimash ostatnio wyglądał jak człowiek, który nie może znaleźć kabla do ładowania. Ale w Neapolu? Włączył tryb „lokalna legenda”. Gol z rzutu wolnego? Arcydzieło! Jeśli Diego gdzieś tam patrzył, to pewnie pokiwał głową z uznaniem. Inter w ofensywie istniał przez jakieś 10 minut w tym meczu, ale to wystarczyło Dimarco, by przypomnieć wszystkim, dlaczego jest jednym z najlepszych lewonożnych egzekutorów w lidze. A potem? A potem znów padł fizycznie – i tu zaczynają się problemy.

Alessandro Bastoni
Jeden z tych, którzy w Neapolu nie przyszli na wakacje. Rzucał się pod nogi Lukaku, blokował wszystko, co mógł, i wyglądał jak człowiek, który postawił sobie za punkt honoru, żeby Inter tego meczu nie przegrał. Obrona przypominała oblężoną twierdzę, ale jeśli ktoś w tej twierdzy do końca trzymał tarczę wysoko, to właśnie Bastoni.

Josep Martinez
Hiszpan w pierwszej połowie zrobił jedną taką wycieczkę w stylu „co ja tu robię?” przy sytuacji Raspadoriego, że Inzaghiemu musiało skoczyć ciśnienie. Ale potem? Potem już w trybie bramkarskiego mnicha – spokój, refleks, instynkt. Obrona strzału McTominaya? Klasa. Strzał Billinga? Cóż, jeden cud na mecz to już dużo.

FLOP

Marcus Thuram
Jak mawiają w piłce – zmień fryzurę, strzel gola. Thuram chyba jednak nie znał drugiej części tej zasady. W tym meczu wyglądał jak typowy gość, który wraca po kontuzji – bez dynamiki, bez czucia piłki, bez wpływu na cokolwiek. Rrahmani rozebrał go na czynniki pierwsze i jeszcze podziękował za współpracę. Drip poza boiskiem? Może i mocny. Drip na boisku? Zatrzymany na czwartym biegu.

Lautaro Martinez
Kapitan Interu zawsze walczy, zawsze się stara, ale w tym meczu jego starania przypominały machanie rękami w powietrzu. W ataku? Nic. W rozegraniu? Jeszcze mniej. Kiedy dostał szansę na kluczową akcję, w 77. minucie, to po prostu został dogoniony i ograny.

Denzel Dumfries
W pierwszej połowie dramatycznie się spóźnił, przez co Bastoni musiał gasić pożar na linii bramkowej. Potem – rzut karny na Dumfriesie? VAR powiedział: „nie widzę, nie słyszę, nie wiem”. A na koniec – asysta przy golu Napoli, choć oczywiście w rubryce "podania" tego nie znajdziemy. Jego forma to wahadło – dosłownie i w przenośni.

Joaquin Correa
Gdyby ktoś miał znaleźć idealny przykład na piłkarza, który wchodzi z ławki i nic nie zmienia, to Correa byłby podręcznikowym przypadkiem. Wszedł, pobiegał, dotknął piłkę kilka razy i… to by było na tyle. Zero dynamiki, zero przebojowości, zero wpływu na grę. Kiedy Inter desperacko potrzebował kogoś, kto utrzyma piłkę z przodu lub choćby pociągnie kontratak, Correa schował się za plecami obrońców i czekał, aż mecz sam się skończy. Może w innej rzeczywistości jego zmiana coś by dała, ale w tej nie zmieniła absolutnie nic. Correa jak zawsze wybrał opcję „przejść niezauważonym” i jak zawsze zrealizował ten plan perfekcyjnie. 

Simone Inzaghi
Trener, który miał plan, ale w drugiej połowie nie miał już zespołu. Inter przeszedł w tryb przetrwania, a Inzaghi zamiast zmienić coś ofensywnie, cofnął się jeszcze bardziej.

Źródło: intermediolan.com