TOP i FLOP: Inter 3-2 Monza

Inter zrobił to, co Inter zwykle robi najlepiej – przyprawił swoich kibiców o stan przedzawałowy, żeby potem heroicznie wrócić do życia i wygrać mecz, który już wyglądał na przegrany. Przegrywać 0:2 z ostatnią drużyną w tabeli? Skandal. Wygrać 3:2 po epickiej remontadzie? Legenda. Nerazzurri przeszli przez wszystkie możliwe emocje – od rozpaczy, przez furie, po euforię. Był chaos, były błędy, ale na koniec dnia trzy punkty zostały w Mediolanie. A o to przecież chodzi, prawda?

Przez 45 minut Inter był karykaturą samego siebie, przez drugie 45 minut – maszyną, której nie da się zatrzymać. Nerazzurri dostali potężny policzek, ale zamiast się przewrócić, odwrócili losy meczu. Czy to oznacza, że wszystko jest w porządku? Nie. Ale w piłce liczą się punkty, a Inter zgarnął trzy, pokazując, że nawet kiedy gra źle, potrafi wygrać. I właśnie takie mecze budują mistrzów.

TOP

Hakan Çalhanoğlu
Początek miał kiepski, jak cała drużyna – zgubił się przy golu Monzy i wyglądał, jakby nie mógł odnaleźć rytmu. Ale potem? Poczuł krew i zaczął robić to, co umie najlepiej – przejął kontrolę nad meczem. Jego bramka? Gol z tych, które się pamięta. Wymierzony jakby celował laserem. Po tym golu Inter wreszcie uwierzył, że można ten mecz wygrać.

Yann Bisseck
Wszedł na drugą połowę i od razu zrobił więcej niż cała obrona przez pierwsze 45 minut. Agresywny, dynamiczny, elektryzujący. Jego wejście dało sygnał – ten mecz jeszcze nie jest skończony. A potem? Asysta do Çalhanoğlu, kilka kluczowych przechwytów, mnóstwo energii. Ten chłopak to nie tylko mięśnie i siła, ale też serce do gry.

Lautaro Martinez
Był moment, kiedy wyglądał na wkurzonego do granic możliwości – i miał prawo. Nie dostawał podań, był otoczony przez białe koszulki, VAR anulował mu gola… ale Lautaro to nie typ, który się poddaje. W końcówce wcisnął się tam, gdzie inni bali się wsadzić nogę, i wymusił gola samobójczego. Inter wygrał, bo Lautaro nigdy nie przestaje wierzyć.

Marko Arnautović
Nie zawsze elegancki, nie zawsze precyzyjny, czasem irytujący… ale kiedy Inter potrzebował impulsu, to właśnie on wstał i powiedział „dosyć tego cyrku”. Może nie ma tej dynamiki co Thuram, może momentami wygląda jak człowiek, który zapomniał, że w piłce nożnej można przyjąć piłkę poprawnie, ale jedno jest pewne – Arnautović ma w sobie coś, czego nie da się nauczyć: czysty instynkt łowcy.

FLOP

Benjamin Pavard
Gdzie jest Pavard z Bayernu, ten obrońca z błyskiem? Bo na San Siro pojawił się Pavard wersja demo, mocno ograniczona. Keita grał z nim w dziada, a przy golu na 0:2 Francuz wyglądał, jakby się zastanawiał, czy naprawdę warto gościa kryć. W ofensywie? Jedna przebieżka i koniec. Inzaghi po przerwie powiedział „dość” i zostawił go w szatni.

Stefan de Vrij
Widzieliście to podanie piętą Dany’ego Moty? To było jak asysta marzeń… dla Monzy. A kto w tej akcji zgubił krycie? Tak, właśnie Stefan. Zazwyczaj solidny, tym razem niepewny, wolny, spóźniony. Jak Pavard – został w szatni po przerwie, bo chyba sam wiedział, że ten wieczór nie należał do niego.

Henrikh Mkhitaryan
Ormiański profesor środka pola? Może kiedyś. Niby ustawiał się dobrze, niby dawał opcje do gry, ale kiedy przyszło do konkretów, brakowało mu iskry. W pierwszej połowie biernie przyglądał się, jak Birindelli zdobywa gola, w drugiej coraz bardziej znikał. Im Inter bardziej przyspieszał, tym on bardziej zwalniał. Dziwna, szara noc dla zawodnika, który zazwyczaj daje drużynie tak wiele.

Źródło: intermediolan.com