Álvaro Recoba – geniusz poza czasem. Historia magii i niespełnionych oczekiwań

Álvaro Recoba świętuje dziś 49 urodziny. Z tej okazji warto przypomnieć urugwajskiego wirtuoza. Piłka nożna zawsze miała w sobie miejsce dla zawodników wymykających się wszelkim definicjom. Nie byli to klasyczni playmakerzy, nie byli to też typowi napastnicy ani skrzydłowi. To piłkarze, którzy zdawali się istnieć poza czasem, a ich magia polegała na chwilowych przebłyskach, które zapadały w pamięć bardziej niż całe ich kariery. Álvaro Recoba był właśnie jednym z nich – talentem nieproporcjonalnym, anarchicznym, niepasującym do żadnego schematu.

Recoba był piłkarzem momentów, chwil olśnienia. Nie miał dynamiki, by przez pełne 90 minut dyktować tempo gry, ale kiedy piłka lądowała na jego lewym bucie, nagle przestrzeń i czas zdawały się rozszerzać, jakby sama rzeczywistość uginała się pod wpływem jego geniuszu. Jego najlepsze gole zdawały się być sprzeczne z prawami fizyki – łuki lotu piłki były zbyt wysokie, trajektorie niemożliwe, rzuty wolne wyglądały tak, jakby tylko on znał kierunek wiatru.

Wejście smoka na San Siro

Każdy kibic Interu pamięta jego debiut – 31 sierpnia 1997 roku. Tego dnia oczy całego świata były zwrócone na Ronaldo, Fenomeno, który właśnie przybył z Barcelony za 48 miliardów lirów – kwotę, która wydawała się niewyobrażalna. Ale to nie Brazylijczyk skradł show tamtego dnia, a niepozorny Urugwajczyk, o którym nikt jeszcze nie słyszał. Wszedł na boisko w 72. minucie przy stanie 0:1 dla Brescii. Siedem minut później uderzył z rzutu wolnego z 30 metrów – piłka poszybowała do samego okienka. Osiem minut później, kolejny lewonożny błysk – strzał z dystansu, idealna parabola. Dwa gole w dziewięć minut. Inter wygrywa 2:1, a Ronaldo może poczekać.

Ten mecz był jednak iluzją. Recoba był w stanie odmienić losy spotkania jednym kopnięciem, ale nigdy nie był zawodnikiem, który regularnie mógł to robić.

Venezia – laboratorium geniuszu

Gdyby był moment w jego karierze, gdy zdawało się, że może stać się absolutnym piłkarskim geniuszem, byłyby to jego sześć miesięcy w Venezia. W styczniu 1999 roku, gdy Inter nie mógł znaleźć dla niego miejsca, wysłano go na wypożyczenie do beniaminka walczącego o utrzymanie, prowadzonego przez Waltera Novellino.

To był dla niego idealny świat – bez wielkich oczekiwań, bez presji, w mieście, które jak on wydawało się istnieć poza czasem. I tam eksplodował. Przez 19 meczów zdobył 10 bramek i mnóstwo asyst, stając się liderem zespołu. Zagrał swój najlepszy sezon w karierze, wydając się dojrzalszy, bardziej konsekwentny. Jego hat-trick przeciwko Fiorentinie stał się legendą. Venezia z łatwością utrzymała się w lidze, a Inter nie miał już wątpliwości – Recoba musi wrócić.

Najbogatszy piłkarz Serie A

Po powrocie do Interu w 1999 roku Massimo Moratti uczynił z niego swój najcenniejszy skarb. W 2001 roku klub zaoferował mu nowy kontrakt, czyniąc go najlepiej opłacanym zawodnikiem na świecie – 7,2 mln euro rocznie. Zarabiał więcej niż Totti, Del Piero, Shevchenko, a nawet Ronaldo. Było to wyłącznie oparte na wierze – na przekonaniu, że pewnego dnia jego talent eksploduje na pełną skalę.

Ale nigdy tak się nie stało.

Recoba wciąż nie pasował do żadnego schematu. Nie był typowym skrzydłowym, nie był klasycznym napastnikiem. Potrzebował drużyny zbudowanej wokół siebie. Tymczasem Inter szedł w inną stronę.

A potem przyszła afera paszportowa. W 2001 roku Recoba został zawieszony na sześć miesięcy za użycie fałszywego włoskiego paszportu – skandal, który dotknął kilku południowoamerykańskich graczy, próbujących ominąć limity dla obcokrajowców.

Gdy wrócił, nadal był tym samym zawodnikiem – czystym talentem, ale nigdy nie mógł stać się fundamentem drużyny. Jego gol przeciwko Romie w marcu 2002 roku – kolejna torpeda w okienko – był dowodem na to, że geniusz w nim żył, ale nigdy nie był w stanie utrzymać się przez cały sezon.

Magia w odcinkach

Recoba żył w Interze niczym fala – przypływał, wzbudzał zachwyt, a potem znikał. Sezon 2002/03, pod wodzą Héctora Cúpera, był jednym z jego najlepszych – 9 goli w Serie A – ale argentyński trener wymagał dyscypliny i pracy defensywnej, a Recoba nie był zawodnikiem od biegania za rywalami.

Pod wodzą Roberto Manciniego w 2004 roku miał w końcu znaleźć swoje miejsce, ale konkurencja była zbyt duża – Adriano, Vieri, Martins, Stanković, Verón. Znowu stał się tylko błyskiem geniuszu.

W 2007 roku wiedział, że jego czas się skończył. W wieku 31 lat nie mógł już czekać na swoją szansę. Odszedł bez fanfar, bez łez, bez wielkiego pożegnania. Po prostu tak, jak grał przez całą karierę – z lekkością.

Ostatnia iluzja

Po krótkiej przygodzie w Torino i epizodzie w Grecji, wrócił do Urugwaju, gdzie grał jeszcze do 2015 roku. Nawet w wieku 39 lat potrafił zdobywać bramki bezpośrednio z rzutów rożnych.

Recoba wygrał dwa mistrzostwa Włoch, Puchar UEFA, dwa Puchary Włoch i dwa mistrzostwa Urugwaju. Strzelił 72 gole dla Interu, ale nigdy nie był kandydatem do Złotej Piłki. Nigdy nie stał się tym, kim wszyscy oczekiwali, że będzie. Ale czy to naprawdę miało znaczenie?

Ci, którzy widzieli go na boisku, nigdy go nie zapomną. On sam nigdy nie żałował. Kochał piłkę bardziej niż cokolwiek innego – a to, samo w sobie, było wystarczające.

Źródło: fcinter1908