Roberto Gagliardini kończy 31 lat - urodziny włoskiego wirtuoza

Roberto Gagliardini kończy dziś 31 lat. To mniej więcej tyle co porządny kredyt hipoteczny, zresztą z jego zarobkami pewnie spłacony z góry, a i jeszcze zostało na kilka eleganckich marynarek w kratę, takich, jakie zwykle nosi się w Bergamo, kiedy człowiekowi się wydaje, że jest elegancki. Cóż, nie każdy musi być jak Cambiasso, nie każdy nawet musi być... Brozoviciem.

Pamiętam, jak przychodził do Interu . Styczeń 2017 roku. „Il nuovo Gagliardini”, pisali po włosku, bo „nowy Gagliardini” nie znaczyło wtedy jeszcze nic — ale miał być kimś, miał być tym, który wreszcie nie zgubi piłki po pierwszym przyjęciu. No i przez moment naprawdę wyglądało to sensownie. Świeżość, młodzieńcza bezczelność, fizyczność. Pytanie tylko, gdzie się to wszystko zapodziało.

Był, grał, nie przeszkadzał. A że nie pomagał? To już detal. Przez siedem sezonów w Interze nikt nie potrafił do końca powiedzieć, czy on jest defensywnym pomocnikiem, czy środkowym, czy może po prostu kolegą z szatni. Czasem strzelił gola, czasem faulował. Zawsze miał dobrą fryzurę, co we Włoszech zwykle nie wystarcza, żeby dostać kontrakt do 2025.

Gagliardini to był taki piłkarz, którego trenerzy lubili, bo nie zadawał pytań. Powiedziałeś: „Roberto, dzisiaj wejdziesz w 84. minucie i udasz, że pressujesz”. Wchodził. I udawał. Jak nikt.

Nie miał charyzmy Barelli, nie miał techniki Sensi'ego, nie miał pasji Brozovicia, ale miał... no właśnie, co miał? Czasem wyglądał jak cień samego siebie, tylko że tego cienia nikt nigdy nie widział w pełnym słońcu.

Dziś gra w Monzie, czyli w tym samym miejscu, gdzie trafiają wszyscy piłkarze, którym Inter dał za dużo szans. Oczywiście, można powiedzieć, że to miłe miasto, dobre do wychowywania dzieci, a stadion przypomina te z lat 80., kiedy futbol był prosty jak majonez Winiary. Ale jednak: Monza to nie San Siro.

Roberto, wszystkiego najlepszego. Za te mecze, których nie pamiętamy, za te minuty, które się nie liczyły, i za ten środek pola, którego nie dało się opisać żadnym systemem taktycznym.

Z Interem wygrałeś Scudetto, Puchar Włoch, dwa Superpuchary, dotarłeś do finału Ligi Mistrzów. Byłeś częścią sukcesów, mimo że rzadko na pierwszym planie. A może właśnie dlatego. Bo nie każdy musi być bohaterem. Czasem wystarczy być Gagliardinim.

Tylko nie mówcie, że to był zły piłkarz. On po prostu był. I może to wystarczy.

Źródło: intermediolan.com