TOP i FLOP: Inter 0-3 Milan

Inter 0-3 Milan. Derby. Półfinał Coppa Italia. W teorii mecz o wszystko, w praktyce – spektakl upokorzenia. Nerazzurri nie tylko pożegnali się z marzeniem o potrójnej koronie, ale zrobili to w najgorszy możliwy sposób: bez walki, bez pomysłu, bez iskry. Milan, który w Serie A balansuje na granicy śmieszności, w derbach zamienia się w bestię. Pięć spotkań w tym sezonie – trzy porażki Interu, dwa remisy. Bilans bramek? 10-5 dla Rossonerich. To już nie przypadek. To dominacja. Milan znalazł sposób na Inter, tak jak jeszcze niedawno Inter w długiej serii dominował Milan. Chciałoby się powiedzieć "raz na wozie, raz pod wozem".

Simone Inzaghi, człowiek, który jeszcze niedawno był chwalony za taktyczną elastyczność, teraz wygląda jak kapitan statku, który nie zauważył góry lodowej. Cztery zmiany jednocześnie w 53. minucie? To nie plan B, to panika. A efekt? Jeszcze większy chaos. Inter grał jak drużyna, która zapomniała, że derby to coś więcej niż mecz. To kwestia dumy. A tej zabrakło.

TOP:

Yann Bisseck
Walczył, biegał, próbował, a w pierwszej połowie sam zatrzymał Leão trzykrotnie. Do tego dwie próby strzałów – jedna jak z niedzielnej ligi, druga lepsza. W drugiej połowie gubił się już jak reszta, ale przynajmniej pokazał charakter. Gdyby reszta grała z takim ogniem, może nie byłoby wstydu.

Stefan de Vrij
Mógł się poczuć jak strażak – biegał, gasił pożary i jeszcze był blisko gola. Wina za gole? Raczej kolektywna. Przynajmniej nie został w szatni jak paru kolegów.

Federico Dimarco (do 30. minuty)
Przez chwilę wyglądał jak zawodnik z innej planety. Strzał w poprzeczkę, ciągłe rajdy, odwaga. Potem zniknął, ale pierwsze pół godziny były jego.

FLOP:

Lautaro Martínez
Kapitan nie pomógł. Jeden dobry mecz, trzy nijakie. Miał swoją okazję przy stanie 0-0 – jak zwykle, gdy najwięcej ważyło, zawiódł. Zamiast zostać bohaterem – został tylko jednym z dwóch Martinezów na boisku.

Mehdi Taremi
Gdyby miał więcej odwagi, może nie grałby w cieniu. Jedno dobre podanie głową do Lautaro i... tyle. Inter szukał napastnika, dostał statystę. Czy to rekordzista tej rubryki? Być może. Pressing na alibi, ruch bez piłki na alibi, wszystko na alibi. To miał być snajper z klasą, a wygląda jak figurka z tortu weselnego, którą ktoś przez pomyłkę wstawił na boisko. Problem tym, że przez to smak tego tortu jest po prostu nijaki. Niesmak? Mało powiedziane.

Henrikh Mkhitaryan
Niby zagrał, ale kto to widział? W niektórych meczach dawał błysk, teraz tylko zabierał tlen. Zawodnik na przymusowe wakacje. Problem w tym, że kto ma za niego grać? Zieliński u lekarza, Frattesi - wiadomo. Inzaghi musi stawiać na Ormianina.

Kristjan Asllani
Pół piwa, dwa sprinty i koniec. Próbował, ale jak zawsze wyglądał na chłopca we mgle. Derby to nie czas na naukę pływania. Miał to być wieczór, w którym pokaże, że nie trzeba sięgać po Calhanoglu, że przyszłość zaczyna się teraz. Zamiast tego – "Piotruś Pan" środka pola, który raz czy dwa ładnie zasuwa do Leao, a potem... znika. Jakby mu ktoś kazał tylko pilnować własnego cienia. Gra w poprzek, podania bez ryzyka, wyraźnie pilnuje, żeby nie naruszyć status quo, jakby przypadkiem miał przejąć za dużo odpowiedzialności. Czasami wygląda, jakby próbował udawać registę... w grze w bierki. Albo to zawodnik,

Hakan Calhanoglu
Miał odmienić mecz, odmienił humor kibicom Milanu. Strzał? Żart. Dośrodkowania? Koszmar. A przecież miał być liderem.

Matteo Darmian
Jovic wyskoczył mu na głowę i od tego momentu nie istniał. Wieczny solidniak, ale na derby to za mało.

Simone Inzaghi
Po raz piąty w tym sezonie nie potrafił ograć Milanu. I to nie jakiegoś Milanu, tylko takiego po przejściach. Trzecią porażkę z tym rywalem w roku kalendarzowym należy rozpatrywać jako ciężkie przewinienie taktyczne. Triplete? Już tylko w snach.

Nicolò Barella
Otworzył mecz z przytupem, jakby chciał od razu pokazać, kto tu rządzi, ale szybko okazało się, że to tylko pozory. Z każdą minutą znikał z pola widzenia jak zawodowy iluzjonista. Próbował jak zwykle krzyczeć, machać rękami, dawać przykład – tylko że tym razem wyglądało to bardziej jak próba maskowania własnej bezradności. Przy drugim golu zachował się jak chłopak, który zapomniał, że już nie gra w Primavera – strata w polu karnym to prezent z kokardką. Derby? Dla niego te derby były jak kartkówka z fizyki – niby się starał, ale wyszło, że nie przeczytał podręcznika.

Źródło: intermediolan.com