Ku pokrzepieniu serc przed Barceloną - kto boi się upadku, ten nigdy nie wzleci

Społeczeństwo nagłówków, społeczeństwo pięciu sekund koncentracji. Jesteś tak dobry jak Twój ostatni mecz. Dotychczasowe wyniki, warunki w jakich je osiągnąłeś, schodzą na dalszy plan. Wczoraj bohaterowie, dzisiaj złodzieje tlenu. Jakby sezon trwał tylko tydzień i kończył się każdą porażką.

Nie tak to działa, amici sportivi. Futbol jak to futbol, to coś co rządzi się innymi prawami, a logika nie zawsze gra tu pierwsze skrzypce. Patrząc na warunki Inter ten sezon przeorał jak mało kto. Doceńmy to. Walka o Scudetto wciąż trwa, bo wciąż mamy matematyczne szanse, półfinał Coppa Italia (to boli, bo każdy wie jaki to Milan nas zlał w tym sezonie) i przede wszystkim — jest tam, gdzie połowa Europy marzy, a niewielu naprawdę dociera: w półfinale Ligi Mistrzów. Tak jak okrzyki o tym, że w tym roku "Tripleta jest nasza" były przesadzone (także ze strony samych piłkarzy, którzy wspominali o tym w wywiadach) tak samo wylewanie pomyj na Inter i przekreślanie wszystkiego co się wydarzyło też nie jest w porządku. Inter ma niezły sezon, I to nie przez przypadek, nie przez łaskę losu, tylko dzięki własnej robocie, charakterowi i sercu, które czasem biło nie w tempo, ale zawsze w wiadomym celu.

Tak, Barcelona to bestia..

Tak, Hansi Flick potrafił wyciągnąć z nich coś niezwykłego, czegoś czego nie widziano tam od czasów Guardioli. Młodość i finezja, połączona z doświadczeniem. Ale przypomnę wam coś: Inter w tym sezonie nie raz udowodnił, że w wielkich meczach rośnie, a nie kurczy się w kąt jak mysz pod miotłą. Pamiętacie jak przyklepaliśmy Bayern? Jak obezwładniliśmy Arsenal, ten który z kolei odprawił do domu Real Madryt. To nie były zwykłe mecze, to były bitwy wygrywane głową, sercem i czasem – czystym geniuszem. Zwłaszcza ten mecz Bayernem, który jak widać było w kolejnych meczach, kosztował Inter bardzo wiele sił, tych fizycznych i tych mentalnych.

ale...na Barcelonę mamy argumenty

Kiedy Barcelonie wylosowano Inter, nie skakali z radości. Mieli całkiem spore obawy jak ten dwumecz może się potoczyć. Być może po ostatnich wynikach ta pewność wzrosła, ale to może nawet lepiej, bo upadek z wysokiego konia boli bardziej. Coś o tym wiemy. Sommer w bramce, który wie, co to zimna krew. Acerbi, który z dużą dozą prawdopodobieństwa wsadziłby do kieszeni Messiego gdyby wrócił z emerytury w Miami. Barella, który po serii słabszych meczów, tym razem powinien mieć ten lepszy, bo nie raz w wielkich wieczorach zamienia się w króla środka pola. Lautaro, który potrafi zamienić pół okazji w całe zwycięstwo, a podobnie jak Barella, po serii ostatnich gorszych meczów, czas na te lepsze. No i wreszcie Hakan, facet z charaktrem, który potrafi znaleźć kąt strzału tam, gdzie normalni ludzie widzą tylko ścianę. Ponadto te jego jedenastki. Na karne w meczu z Barceloną raczej nie możemy liczyć, chyba że Wojciech znów w trakcie meczu postanowi wyjść z bramki i pójść po fajki, ale bardziej powinniśmy obawiać się karnych w naszą stronę, bo to że pod naszą bramką w Barcelonie będzie się kotłowało, to dosyć prawdopodobne.

Inter ma doświadczenie

A przede wszystkim mamy coś, czego w Barcelonie — tej nowej, jeszcze lekko nieopierzonej — czasem brakuje: doświadczenie na granicy bólu. Półfinały, finały, rozczarowania, wzloty i upadki. Inter nie musi się tego uczyć. Inter to już przeżył. Choć ekipa rywali, Barcelona ma jedną cenną cechę: jest drużyną, to Inter też nią jest i mimo ostatnich porażek, nadal nią pozostaje.  Oni też mają swoje demony. Mają swoją presję, swoje kontuzje, swoje słabości. Też mieli w tym sezonie momenty, kiedy wydawało się, że jednak to nie będzie dobry sezon. Było w tym sezonie kilka meczów, które zwyczajnie im nie wyszły. Oni się jednak nie poddali, więc dlaczego my mamy się poddać?

Kto wie, oprócz zmęczenia fizycznego, być może to właśnie ogromne pragnienie awansu do finału Ligi Mistrzów sprawiło, że czegoś zabrakło w meczach z Milanem, Bolonią czy Romą. Być może mimo pracy i tłumaczeń Inzaghiego, piłkarze nie potrafili skupić się na tym co jest teraz i myślami byli już w pojedynkach z Pedrim czy Yamalem. Byłoby to nieprofesjonalne, owszem, ale nie da się tego wykluczyć.

Gramy do końca

Dopóki sędzia nie zagwiżdże po raz ostatni — bijemy się. A Inter to nie jest klub dla miękkich ludzi i słabych serc. W Barcelonie nas nie będą prosić o autografy. Będą nas gryźć, będą nas kąsać. Ale to dobrze. Bo Inter to nie są chłopcy w krótkich spodenkach. To ludzie, którzy wiedzą, że w Europie dostajesz tylko to, co wyrwiesz pazurami. Oni tam nie jadą na wycieczkę. Jadą wojować. Chcesz, żeby drużyna zawsze wygrywała? To idź grać w Fifę. Chcesz oglądać wielką piłkę? Przygotuj serce na rozczarowania i wzloty, bo tylko wtedy zwycięstwa smakują jak opłacona krwią nagroda.

To jest bitwa sezonu. I jesteśmy na nią gotowi.

Źródło: intermediolan.com