Jak mogliście zrobić to piłce?

Piłkarski świat oniemiał z zachwytu i zamarł z przerażenia po dwumeczu dekady, obejmującym półfinałową batalię Ligi Mistrzów. W mediach trwa konsumpcja sukcesu i konsumpcja porażki, a ich wzajemne proporcje i tła, obrazują, że nad mieszanką emocji, które te spotkania wyzwoliły, nie sposób zapanować. Jak mogliście zrobić to piłce? Tak zdaje się krzyczeć zjednoczony „niesprawiedliwością” świat przyjaciół Blaugrany. Mogliśmy i zrobiliśmy- bo wiemy o co w niej chodzi!- odpowiada Inter.

Właściwa kolejność musi i powinna zostać zachowana. Dlatego należy zacząć od zwycięzców dwumeczu, od tegorocznego finalisty, bo przecież triumfatora tych kosmicznych zawodów. Brak takiej należytej staranności w budowie agendy wielu pomeczowych programów, to sami wiecie- przejaw pełnej małostkowości, naznaczonej żalem i prowadzącej do samowiktymizacji. Ale z pomocą psychologiczną przyjdę nieco później.

Rozmach, ofensywne dzieło zniszczenia, szalejąca błyskotliwość, tempo, młodość i potęga Katalończyków nie wystarczyły. Inter przeciwstawił się temu rozmachem w doborze rozwiązań taktycznych, błyskotliwością napastników, tempem przechodzenia z fazy do fazy, młodością serc zawodników i potegą zaangażowania w każdym miejscu i czasie tego dwumeczu. Tylko naiwni, nie śledzący tegorocznych potyczek Barcy z Realem, mogli liczyć na otwartą wymianę ciosów. Na takową szedł Real i wiemy z czym wrócił. Simone Inzaghi argumenty piłkarskie swojej drużyny ubrał w metodykę, w zmyślność i sposób, którymi barcelońskie żywioły, z pomocą także i szczęścia, najzwyczajniej zdołał okiełznać i chwilami wytresować. Nie liczyłbym na to, że docenią to ci pseudoznawcy, którzy nie obserwując ligi włoskiej, nadal żyją w przekonaniu, że tu dalej mieszka cattenaccio, a ociężałość taktyczna ukierunkowana głównie na defensywę jest chlebem codziennym. Za brak przygotowania trzeba płacić. Poniżej ściąga dla tych, którym zależy na poprawce.

Inter Simone Inzaghiego to drużyna, która łączy w sobie intensywność gry, znakomite umiejętności do jej kreacji oraz komfort w obcowaniu z każdą fazą meczu. W skrócie Interu nie zabiegasz, nie przewidzisz do końca sposobu rozegrania piłki i nie wpędzisz w długodystansowy dyskomfort. Potrafi Inter bronić, atakować oraz utrzymywać się przy piłce. To właśnie taka harmonijna równowaga pomogła zatrzymać huragan ofensywny Barcelony, raniąc go przy tym boleśnie, bo aż siedmiokrotnie. Metodyka, instrumentalny mechanizm doboru narzędzi do realizacji celu zamienił się w realne dzieło zniszczenia tej imponującej barcelońskiej fantazji. Gdy dzieciak opowiada ci o swoich marzeniach uśmiechasz się, doceniając jego wyobraźnię i wiarę, ale jako dorosły wiesz, że to wszystko nie będzie takie proste. Tu zamieszkał diabeł, którego dziś w lustrze powinien dostrzegać Hansi Flick. Inzaghi wygrał, bo lepiej odrobił lekcje z pierwszego spotkania, maskując wady swojej drużyny bezapelacyjnym zaangażowaniem.

Szukając analogii można znakomicie wypełnić czas. Inter, prowadząc 2-0, czuł to samo, co Barca prowadząc 2-3. Pewność, że tylko kataklizm może zabrać to, co upragnione już rozgaszcza się w naszej kieszeni. Drogę z piekła do nieba, obie ekipy pokonały kilkukrotnie. Inne ciekawe skojarzenie to gest sędziego Marciniaka pokazujący, że do pola karnego zabrakło 5 centymetrów, czyli tyle, o ile Henrik Mkhitaryan spalił swojego gola w pierwszym meczu. Kolejny, wręcz narzucający się obraz, to oczywiście potyczki z 2010 roku, na tym samym szczeblu rozgrywek, również pełne emocji, animozji i perturbacji. Takie ilustracje prowadzą, do określania tego dwumeczu mianem kosmicznego czy mitycznego.

O wyczynach poszczególnych zawodników można tworzyć grube powiastki. Każdy, kto oglądał, ma w swoim umyśle zapisanych bohaterów, poszczególne sytuacje i tak zwane momenty, choć tutaj śmiało całość można określić jednym wielkim „momentem”. Inter dotknął bram piłkarskiego nieba. Barca nadal tkwi w piekle. Te boiskowe, wynikowe, sprowadzające się do porażki i odpadnięcia przerodziło się w piekło oskarżeń, szukania winny u sędziów, piętnowania i robienia z siebie ofiary. Brakuje w tym docenienia klasy rywala i godności. Nikt nie nakazuje Barcelonie uczyć się przegrywać, ale warto podszkolić się w temacie godnego znoszenia porażek. Wiem, że w Katalonii kipi zabity młodzieńczy entuzjazm. Mordercą stał się mediolański żmudny proces budowy twardej, kompleksowej piłkarskiej maszynerii, która ma tylko przejawy błyskotliwości. Ale taki jest futbol. My, w Mediolanie, jesteśmy z tego dzieła Inzaghiego dumni, a Barcelonie, życzymy najszybszego powrotu do czyśćca. Miejsca w finale to nie zwróci, ale powoli zadbać o zdrowie.

Źródło: inf. własna