TOP i FLOP: Inter 2-2 Lazio

Jeśli futbol jest teatrem emocji, to Inter zagrał właśnie w "Hamlecie", tylko że bez Hamleta, za to z wieloma grabarzami. Było wszystko: nadzieja, napięcie, chwilowa euforia i niestety, upadek tuż przed finałem. W momencie, kiedy Napoli znów niespodziewanie się potknęło, Nerazzurri mogli rozłożyć czerwony dywan do mistrzostwa. Wystarczyło tylko nie przewrócić się na własnych sznurówkach. A jednak... "mieli złoto w garści, zostali z piaskiem w zębach".

Jeszcze się nie skończyło

Pamiętajmy, że to nie teatr grecki, gdzie fatum rządzi nieubłaganie. To calcio, tu piłka bywa zdradliwa jak rzymski senat, ale czasem i łaskawa jak babcia z ciastem. Inter ma jeszcze jedną szansę – ostatnią scenę tego dramatu. W Como nie będą grać o trzy punkty, ale także o Mistrzostwo, bo tak się złożyło w tym sezonie, że na kolejkę przed końcem faworyt jest jasny, ale...wciąż nie jest mistrzem. A Napoli? Grać będą z Cagliari i kto wie, być może już czują się mistrzami, być może już szykują szampana... Niech szykują, byle nie otwierali go zbyt wcześnie. Ten sezon jest trochę jak komedia i  jak każda dobra komedia, może skończyć się nagle, dramatycznie, z przewrotem i chwałą. A potem? 31 maja. Finał w Monachium. Głowy do góry.

TOP

Denzel Dumfries
Holenderski czołg znowu odpalił silniki, kiedy drużyna najbardziej tego potrzebowała. Siła, determinacja, perfekcyjna główka na 2:1 – Dumfries dał z siebie wszystko, jakby grał w finale, a nie na przedostatniej stacji sezonu. To nie był może jego najlepszy występ, ale wystarczająco spektakularny, by pokazać, kto tu ma charakter. Bez jego bramki ten mecz byłby jedynie karykaturą walki o Scudetto.

Yann Sommer
Gdyby nie on, Inter straciłby ten mecz jeszcze przed przerwą. Sam na sam z Isaksenem? Blokada rodem z Matrixa. Na bramki był bez szans, ale przynajmniej próbował – a to już więcej niż można powiedzieć o kilku jego kolegach z pola. Solidny jak helwecka stal.

Federico Dimarco
Nieustannie gotowy do wejścia na scenę, Dimarco szukał przestrzeni tam, gdzie inni widzieli tylko ściany. Aktywny, odważny, wchodzący w pole karne z nieodłącznym lewym butem gotowym do strzału. To on rozpoczął akcję na 1:0, to on ciągnął grę, gdy Lazio próbowało zepchnąć Inter w bagno nerwowości. Zasłużony plusik – taki piłkarz zawsze robi różnicę.

FLOP:

Henrikh Mkhitaryan
W meczu o wszystko, Mkhitaryan wyglądał jakby zapomniał, że to nie mecz charytatywny. Podania niedokładne, ustawienie przypadkowe, intensywność jak po weselu. Człowiek, który miał nieść doświadczenie i chłodną głowę, dostarczył tylko frustracji i potknięć. Jego zmiana była koniecznością, nie strategią.

Mehdi Taremi
Widmo w czerni i niebieskim. 56 minut na boisku, które można by podsumować ciszą. Kompletnie niewidoczny, odcięty, bez choćby cienia wpływu na przebieg gry. W meczu, gdzie trzeba było gryźć trawę, Taremi najwyraźniej szukał kwiatków. I nie znalazł.

Marcus Thuram
Miał być dzikiem na przedzie, a wyszła raczej ofiara polowania. Niby biegał, niby walczył, ale efekty? Mizerne. Gdy Napoli rozdaje prezenty, a ty nie potrafisz ich przyjąć, to znak, że coś jest nie tak. Bez Lautaro to właśnie Thuram miał być liderem ataku – nie był. Nawet nie asystentem lidera.

Marko Arnautović
Wszedł z ławki i miał złoty moment – piłka jak na tacy, bramka przed nim, stadion wstrzymał oddech... a Austriak zrobił z tego pokaz, jak NIE trafiać. Jeśli ktoś szuka definicji "zmarnowanej okazji sezonu", proszę bardzo – oto ona.

Simone Inzaghi
Mógł zostać bohaterem narodowym, a wyszedł mu spektakl nieudanych decyzji. Dwa razy prowadził, dwa razy pozwolił na wyrównanie. To nie jest tylko błąd, to grzech zaniechania. Druga połowa Interu do przemilczenia. A kiedy Napoli daje ci szansę wejścia na tron, a ty w odpowiedzi przewracasz się o własne nogi, to naprawdę czas spojrzeć w lustro. Tak, jeszcze wszystko możliwe. Ale teraz to nie tylko futbol, to psychologia. A Inzaghi wyglądał dziś bardziej na filozofa niż stratega.

Źródło: intermediolan.com