Inter nieobecny jak Curva Nord

Gorycz, rozczarowanie, szok, niedowierzanie – to uczucia, które dominują dziś wśród kibiców Interu po jednej z najbardziej wstydliwych nocy w historii klubu. Finał Ligi Mistrzów 2025, który miał być ukoronowaniem sezonu, zamienił się w koszmar: PSG zdeklasowało Nerazzurrich 5:0. To nie tylko kolejne trofeum, które wymknęło się z rąk, ale także najbardziej bolesna porażka, jaka mogła spotkać tę drużynę.

Inter w Monachium był nie do poznania – wystraszony, zagubiony, jakby nieobecny. Zespół, który przez cały sezon grał jak maszyna, w najważniejszym momencie po prostu... zniknął. Na boisku istniała tylko jedna drużyna – PSG. Luis Enrique rozgrywał swoją drużynę jak w grze wideo, robiąc z Inzaghiego figuranta i serwując mu lodowaty deser upokorzenia. I choć faza grupowa i pucharowa smakowały jak najlepsza przystawka i danie główne, finał okazał się zatrutym deserem.

Pierwszy cios zadał Hakimi – klasyczne „prawo byłego”, przypieczętowane przeprosinami wobec kibiców Interu. Potem było tylko gorzej: dwa trafienia Doué, gole Kvaratskhelii i Mayulu – i PSG zasiadło na europejskim tronie. Inter, mimo złotych strojów, nie przypominał drużyny marzeń. Był tylko cieniem samego siebie.

Dopełnieniem dramatu była nieobecność Curva Nord – fizyczna i symboliczna. Klubowa polityka sprzedaży biletów sprawiła, że fanatyczny sektor Interu był praktycznie nieobecny na trybunach Allianz Areny. Sektor gości – choć ubrany w czarno-niebieskie barwy – nie żył, nie dopingował, nie istniał. Kibice PSG dominowali nie tylko na boisku, ale i na trybunach.

I wreszcie pytania, które bolą najbardziej. Dlaczego ta drużyna nie zagrała? Gdzie była wspominana przez wielu „świadomość” zdobyta w Stambule? Dlaczego, skoro rok temu przegrana z City bolała, to dziś czujemy się, jakby nas rozjechano walcem?

Co dalej?

To pytanie musi paść. Przyszłość Simone Inzaghiego wisi na włosku, ale nie tylko on musi się zastanowić. Klub – od właścicieli po piłkarzy – musi spojrzeć w lustro. Słowa już nie wystarczą. Potrzebne są czyny. Pokora. I być może – mała rewolucja.

Bo nikt nie chce, by Monachium 2025 było wspomnieniem, które na zawsze przyćmi wszystko, co wcześniej udało się zbudować.

Źródło: fcinternews