Demon z Piacenzy odchodzi jako zwycięzca

„Demon z Piacenzy” – tak go kiedyś nazwano, i nie dlatego, że rzucał butami w szatni albo gryzł w kostkę jak Gattuso. Nie. Simone Inzaghi był demonem cichym, takim, który nie hałasuje, ale jak już wejdzie w duszę, to zostaje. Ewentualnie "zabija" wzrokiem. I właśnie ten demon, 3 czerwca 2025 roku, opuścił Appiano Gentile. Bez fajerwerków, bez łez – ale z historią, której nie da się wymazać nawet po 0:5 w finale.

Wydarzyło się zbyt wiele?

Bo właśnie, zacznijmy od końca. Od tej nocy w Monachium, która miała być zwieńczeniem, a była pogrzebem. PSG rozniosło Inter jakby piorun strzelił w książkę telefoniczną.

Pięć goli, zero reakcji, totalna pustka. I choć do dziś nikt nie wie, co się wtedy właściwie stało (albo "stanęło"), jedno jest pewne: to nie był prawdziwy obraz tej drużyny. To był zanik tętna po maratonie. Finał, który zabrał nie tylko trofeum, ale chyba również... sens kontynuacji. Prawdopodobnie coś pękło i to nie w dniu meczu z PSG tylko jakiś czas wcześniej, najpierw mały fragment tamy zaczął przeciekać, a potem ...już poszło.

Inzaghi mimo wszystko odchodzi jako zwycięzca

Bo przecież Inzaghi nie opuszcza Interu po porażce. Choć jeśli wszystko bierzemy całkowicie dosłownie to może i tak. Patrząc jednak całościowo, on odchodzi po 4 sezonach w tym obecnej kampanii, w której walczył o wszystko. Scudetto? Było na wyciągnięcie ręki. Superpuchar? Blisko. Puchar Włoch? Też. Liga Mistrzów? No cóż... Tam było wszystko – Barcelona pokonana (zdaniem niektórych "bystrych inaczej" kibiców Barcelony, w ataku Interu grał Szymon Marciniak, a nie Thuram i Lautaro, wspierany nabuzowanym w formie Dumfriesem), Bayern zaszachowany, a potem ściana z Paryża. Można było a wręcz trzeba było w takim sezonie coś do gabloty dołożyć. A gdy spojrzycie na tę gablotę, to Inzaghi może się pochwalić naprawdę niezłym dorobkiem w Interze, co plasuje go w topie trenerów w historii naszego klubu. Warto o tym pamiętać. Dlatego właśnie Inzaghi odchodzi jako zwycięzca. Dodajmy, że przez całą drogę to był Inter, który grał z pasją, nie z budżetem.

Inzaghiball

I tu właśnie tkwi sedno. Inzaghi nie miał czeków z Abu Zabi ani złotych kart jak Guardiola. On miał listę życzeń i półkę z przecenami. Z zawodników, których wielu skreśliło – Darmian, Mkhitaryan, stary jak świat Acerbi i paru innych kupionych na promocji lub sprowadzonych za darmo graczy – ulepił zespół, który bił się z najlepszymi jak równy z równym. Co więcej – nie tylko się bił, ale też tańczył. Inter Inzaghiego grał piękną piłkę. Kombinacyjną, intensywną, radosną. Taką, której chciało się oglądać nawet, gdy nie było się kibicem Nerazzurrich. Być może jego ekipa nie dryblowała najwięcej w rozgrywkach w których grała, ale piłka czasami chodziła tak szybko jak w pinballu. 

Coś jednak pękło

Ale nie oszukujmy się – jak już zostało wspomniane coś pękło. Może zabrakło klasowych zmienników, może sił, może iskry. Zespół był dojrzały, doświadczony, ale i wiekowy. Ostatnia prosta sezonu pokazała, że bez świeżej krwi trudno gonić marzenia. I może dlatego Inzaghi, który dał z siebie wszystko, poczuł, że nie da już więcej. Mimo, że dał wszystko, to nie wystarczyło. Może pomyślał, że nie chce budować od nowa, że nie będzie grał na czas.

Decyzja o Arabii Saudyjskiej? Zaskakująca? Może. Ale jakby wam ktoś zaproponował czterokrotność pensji i święty spokój od mediów jakie znamy w Europie, to czy naprawdę odmówilibyście? W dodatku w momencie, gdy Inter sam potrzebuje rewolucji. Może to idealne zakończenie – odejść przed wypaleniem, z twarzą, z bilansem, który nawet teraz, po tym finale, zostaje dodatni. Być może to był idealny moment na taką zmianę, niezależnie od wyniku meczu z PSG, który był wybitną anomalią.

Bo przypomnijmy sobie, kim był Inzaghi, gdy przychodził: „ten młodszy brat”, „trener z przypadku”, „półśrodek po Conte”. A kim odchodzi? Gościem, który w cztery lata zdobył Superpuchary, wygrał Puchar Włoch, dotarł do dwóch finałów Ligi Mistrzów i dał Interowi drugą gwiazdę nad herbem zdobywając Scudetto i przede wszystkim zbudował styl i tożsamość. W Interze wreszcie zapanowała stabilizacja , kontynuacja i co ważne przyjemnie było patrzeć na tych chłopaków i się z nimi utożsamiać.

Kto po Inzaghim?

Kto po nim? Trudne pytanie. Należy ufać Beppe Marottcie, że dokona właściwego wyboru. Może ktoś zupełnie nowy, świeży, nieoczywisty. A może nie? Media w pierwszej kolejności wymieniają Cesca Fabregasa. Jedno jest pewne – poprzeczka wisi wysoko. Bo nie chodzi tylko o trofea. Chodzi o odcisk, jaki zostawił w sercach kibiców.

Dziękujemy, Simone. Za styl. Za walkę. Za emocje. Za to, że znów uwierzyliśmy, że Inter może być wielki i aspirować do ścisłego topu nie tylko w swojej głowie, ale też realnie na boisku. Nawet jeśli nie zawsze wygrywał.

Źródło: intermediolan.com