Cristian Chivu trenerem Interu. Genialny ruch czy desperacja?

Mówi się, że tylko głupiec stawia wszystko na jedną kartę. Ale są sytuacje, kiedy głupcem jest ten, kto nie ryzykuje niczego. I wygląda na to, że Oaktree uznało, iż rozsądnie będzie zaryzykować z Chivu, niż płacić za trenera z nazwiskiem. Cóż, każdy ma swoje Wall Street.

Z Vespy na Ducati

Cristian Chivu – człowiek, który na lewej stronie obrony grał tak, jakby miał w nodze żyroskop, a na głowie hełm z „Rycerzy Zodiaku”. Wychodzi z cienia jako trener. Prowadził Primaverę, a ostatnio Parmę A. Młody, elegancki, myślący i co ważne znający Inter. Ale to wciąż trenerski żółtodziób. To tak, jakby gość, co robił idealne espresso, nagle miał zostać właścicielem kawiarni albo przesiąść się z Vespy na Ducati. Niby to podobne, ale to inna robota, inna skala.

Operatorzy Excela z Oaktree zadowoleni z odejścia Inzaghiego?

Odejście Inzaghiego? Nie trzeba być Sherlockiem, żeby złożyć puzzle. Zrobił dużo: trofea, finały, wyciąganie ostatnich soków z zawodników, którzy od dawna powinni być już dżemem. A mimo to, zamiast dostać premię i transfery – miał znów lepić Inter z plasteliny. A plastelina – jak wiadomo – nie lubi powtarzania rzeźby. Od czterech lat ciągnął Inter jak osioł wozek z cementem. Zrobił więcej, niż zakładano. Trofea, finały, duma. Ale też chciał w końcu mieć jakieś wymagania. Jak każdy trener, który coś osiągnął, chciał więcej: pieniędzy, zawodników, spokoju. A tu przy stole siedzą panowie z Oaktree, którzy zarządzają klubem jakby to był tylko arkusz Excela, gdzie wszystko jest albo czerwone albo zielone.

Zatem Inzaghi, ten demon z Piacenzy, mając na stole ofertę życia (pod względem finansowym) i widząc z jakimi środkami i w jakich warunkach będzie musiał posklejać Inter, który mu się rozsypał na koniec tego sezonu, powiedział sobie dość i pożegnał się w stylu włoskiego dżentelmena: skłonił głowę, uśmiechnął się do mikrofonu, i poleciał po złoto do Arabii. Oaktree odetchnęło – nie muszą jednak przedłużać umowy, ani go samemu zwalniać ściągając na siebie piekło jakie zgotowaliby im wściekli kibice, którzy w tej sytuacji nie pójdą pod siedzibę klubu z widłami, nie muszą wypłacać podwyżek i premii .... Idealny plan? Może. Ale z jednej rzeczy niech sobie zdają sprawę: Inzaghi stworzył maszynę, która wyglądała jak dobre auto klasy wyższej, a jechała jak Ferrari..choć zdarzyło się wypaść z zakrętu i uderzyć w barierki. I teraz za kierownicę tego Ferrari, które stoi w serwisie blacharskim, wsadzają kierowcę z kartingu.

Chivu - elegancki chłopak, nasz

Chivu? Zna klub. Zna ludzi. Wie co zrobi Barella, zanim ten jeszcze pomyśli o podaniu. Ale to nadal trener bez poważnego CV. Inzaghi dla wielu wydawał się trenerem zbyt małego kalibru na Inter, a przecież przychodził jako zdobywca Coppa Italia, Superpucharu, jako facet, który z Lazio robił rzeczy wielkie małym budżetem. Cristian wchodzi do sauny i od razu ma prowadzić ceremonię. Ryzykowne? Owszem. Ale Inter często grał va banque. Może właśnie taki gość jest potrzebny. Ktoś, kto zna klub od podszewki. Kto nie potrzebuje mapy, by trafić z boiska do biura Marotty. Jako piłkarz nie bał się wsadzić głowy tam gdzie inni baliby się wsadzić głowę ...i co że potem do końca kariery musiał grać w specjalnym kasku. Dla niego to nie była ochrona – to była korona. Bo odwaga w piłce nie polega na tym, żeby nie bać się dostać w zęby. Tylko na tym, żeby mimo obaw iść pierwszy w ogień.

Powodzenia Cristian

Cristian – witamy na fotelu z kolcami. Tu nie będzie wygodnie. Ale będzie głośno, namiętnie i czasem nawet pięknie. Zobaczysz, jak wysoko kibice Interu potrafią cię wynieść na rękach – i jak szybko potrafią cię zostawić samemu sobie. Ale jeśli pokażesz serce, nigdy nie będziesz tu sam. Bo w Interze nie kocha się za wszystko. Ale kocha się mimo wszystko.

Źródło: intermediolan.com