Chivu to nie jest drugi Stramaccioni

Chivu to nie Stramaccioni. I czas wreszcie przestać z tym porównaniem. Inter nie zatrudnił "gościa z Primavery", lecz świadomego przedstawiciela nowej generacji trenerskiej – kogoś, kto wie, czym jest ciężar niebiesko-czarnej koszulki, bo sam ją nosił w najtrudniejszych momentach.

Dwa różne światy

Cristian Chivu i Andrea Stramaccioni to trenerzy z dwóch różnych światów. Owszem, obaj objęli pierwszą drużynę Interu bez bogatego doświadczenia w prowadzeniu wielkich klubów, ale w przypadku Chivu mamy do czynienia z kimś, kto opuścił Primaverę Interu, by zostać trenerem Parmy. Parmy, gdzie dostał zadanie utrzymania zespołu w Serie A – i to zadanie wykonał. Stramaccioni prowadził zespoły młodzieżowe Romy i Interu, i bezpośrednio stamtąd nastąpił przeskok do piłki dorosłej. Dzięki Interowi w CV w przyszłości miał jeszcze okazję popracować w takich klubach jak Udinese, Sparta Praga czy Panathinaikos. Ale na tym skończyło się poważne trenowanie, później już tylko dwa egzotyczne kluby i już prawie 3 letnia przerwa w pracy trenerskiej, która trwa do dziś.

Zatem mówimy o dwóch osobach, gdzie podobieństwo kończy się na rubryce „wiek” (choć i tutaj można polemizować – Stramaccioni miał 36 lat, gdy obejmował Inter, Chivu ma dziś 44 – osiem lat różnicy to sporo, prawda?) i rubryce „Primavera Interu”. Stramaccioni był eksperymentem w chaosie – w erze, gdy klub szukał kierunku i rzucał się od jednej decyzji do drugiej, jak statek bez steru. Chivu wchodzi do zespołu zbudowanego, z tożsamością, fundamentami i celami. On nie jest ratownikiem. On jest następcą, kontynuatorem, strategiem.

Nie ma łatwego zadania – mozolnie budowana mentalność zwycięzców, kto wie, czy w końcówce sezonu nie runęła jak domek z kart. To jednak właśnie zadanie Chivu, by to ocenić i jeśli trzeba – odbudować. Warto jednak zauważyć, że będzie kontynuował myśl Inzaghiego – Inter nie zamierza zmieniać systemu gry. Nadal ma to być 3-5-2, z tymi samymi fundamentami, ale z nowym spojrzeniem na detale. I to daje drużynie pewność, że nie zostanie wywrócona do góry nogami.

Stramaccioni objął Inter w 2012 roku, po nagłym zwolnieniu Claudio Ranieriego, w środku sezonu, bez planu, zaplecza czy wsparcia. Był jak kot wrzucony do basenu z myślą: „zobaczymy, czy popłynie”. Próbował, ale ostatecznie utonął. Chivu ma inne warunki – choć już teraz czeka go walka o Klubowe Mistrzostwo Świata, to ma czas, by przygotować drużynę do sezonu – przejął ją po oficjalnym odejściu Inzaghiego, nie nagle, nie przypadkiem.

Twórca, nie nowicjusz

To co wyróżnia Chivu, to znajomość szatni i piłkarskich realiów. Nie zna jej z filmów szkoleniowych pokazywanych w Coverciano, tylko z własnych doświadczeń – jako topowy zawodnik, jako lider, który zna smak zwycięstwa i bólu porażki. Stramaccioni, choć z pewnością utalentowany i elokwentny, nie znał atmosfery zespołu walczącego o najwyższe cele – ani jako piłkarz, ani jako trener.

Wystarczy spojrzeć na twarz Chivu. Jeszcze niedawno był jednym z tych, którzy uśmiechali się do zdjęć z młodzieżą w Primaverze. Dziś jego rysy są surowsze, a spojrzenie bardziej skupione. Może to kwestia stresu, który niesie ze sobą praca na poziomie Serie A. A może świadomość, że właśnie staje przed najważniejszym wyzwaniem swojego zawodowego życia.

Wrócił, by bronić Interu

Chivu wraca do miejsca, które zna, ale już nie jako piłkarz. Teraz jego zadaniem jest bronić Interu z linii bocznej. To ktoś, kogo drużyna może słuchać. To nie przypadek. To świadoma decyzja klubu, który nie szukał efektu wow, tylko trwałości. Choć – nie ma co ukrywać – to wciąż ryzykowny ruch. Chivu to trener bez dużego doświadczenia na tym poziomie. Ale może właśnie dzięki temu będzie głodny, zdeterminowany i gotów, by zapisać swoją własną historię w czarno-niebieskich barwach.

Więc następnym razem, zanim ktoś powie: „Chivu to nowy Stramaccioni”, warto wziąć głęboki oddech i spojrzeć na fakty. Bo Nerazzurri nie szukają sensacji. Szukają ciągłości. I postawili na człowieka, który Interu nie musi poznawać – on ma go w DNA.

Źródło: intermediolan.com