Czy Inter powinien rozważyć sprzedaż Hakana Calhanoglu?

Wyobraź sobie, że masz świetne, wiekowe wino. Rocznik świetny, bukiet cudowny, głowa kręci się z zachwytu, kubki smakowe tańczą kankana. Ale – no właśnie – każdy sommelier ci powie: z winem trzeba uważać, bo jak przegapisz moment, zamiast zachwytu masz kwaśną niespodziankę. I tak sobie myślę – czy Hakan Calhanoglu to jeszcze nasze Barolo… czy już zaczyna fermentować?

Jak go nie kochać?

Z jednej strony – jak go nie kochać? Rozgrywa, walczy, rzuca piłki jak kelner espresso w Mediolanie – z precyzją, stylem i zawsze na czas. Liczby? Dobre. Charakter? Jest. Rzuty wolne? Potrafi. Rzuty karne? Pokażcie drugiego takiego co jest w tym tak pewny. Przez dwa sezony był jak szwajcarski zegarek i turecki dywan w jednym: precyzyjny i ozdobny. Jego brak na boisku był wyraźnie widoczny, gdy był kontuzjowany lub nie dojechał z formą, Inter cierpiał.

A dla kibiców Milanu? To jak kamień w bucie na długim spacerze – boli, drażni, nie daje zapomnieć. Bo Calhanoglu nie tylko odszedł, on im regularnie przypomina, że poszedł wyżej. Każda jego bramka w derbach to jak zaciśnięta pięść z mankietem Interu – i każda boli bardziej niż poprzednia.

Czy szczyt formy już za nami?

Z drugiej – no właśnie: ma już 31 lat, niby to nie jest jeszcze kres możliwości (patrz na Mkhitaryana czy z innego podwórka - Modricia). Ale w piłce to czasem moment, kiedy albo sprzedajesz, albo żałujesz. Pamiętacie casus Milito czy Maicona? Obecna wartość rynkowa Hakana jest najwyższa w karierze. Arabowie by za niego oddali pół pustyni, Anglicy – też coś by znaleźli, a w mediach pojawia się też Galatasaray. Inter potrzebuje świeżości, a Hakan to już nie perspektywa, to stan posiadania. Czy da się z tego jeszcze więcej wycisnąć? Czy nie lepiej sprzedać, zanim kranik przestanie kapać? Trudno ocenić.

Brak konkretnej alternatywy

I kto za niego? Bo jak wino sprzedajesz, musisz wiedzieć, czy masz czym je zastąpić. Frattesi? Piękny chłopak, ale jeszcze zielony, zresztą to nie materiał na registę. Asllani? Czy ktoś jeszcze wierzy, że ten zawodnik to ten sam rozmiar obuwia co Turek? Zieliński? Z braku laku zaakceptowałby pewnie grę na tej pozycji i dowiózłby jakąś jakość, może nie taką jaką w najlepszych chwilach Calhanoglu, ale...zapewne obarczone byłoby to pewnym grymasem niespełnienia, gdyż on sam zwracał uwagę na to, że to nie jest pozycja, na której czuje się najlepiej. Musiałby chyba przyjść ktoś nowy, a znając podejście Oaktree raczej byłby to zawodnik zagadka a nie młody lecz już uznany piłkarz , do podmiany za Hakana z myślą, że sobie z pewnością poradzi.

Dylemat

Więc stawiam pytanie, nie tezę: czy to moment, by pożegnać się z Calhanoglu jak z dżentelmenem? Uścisnąć dłoń, podziękować i sprzedać go za miliony, które mogą zbudować przyszłość? A może właśnie teraz, gdy wszyscy chcą mu założyć złoty zegarek na rękę – trzeba mu dać nowy kontrakt i jeszcze raz zaufać?

Nie wiem. Ale wiem jedno – w Interze rzadko kiedy decyzje są proste. I to właśnie czyni ten klub pięknym. Napiszcie jakie jest Wasze zdanie na ten temat.

Źródło: intermediolan.com