TOP i FLOP: Inter 5-0 Torino - rollercoaster, który wyrzucił nas z wagonika

TOP & FLOP po Juventus – Inter 4:3. Rollercoaster, który wyrzucił nas z wagonika

Z Interem jest jak z filmami Tarantino: dużo krwi, piękne ujęcia, ale na końcu i tak ktoś wychodzi wstrząśnięty. Po 5:0 z Torino człowiek zdążył tylko odłożyć kieliszek prosecco, a Allianz Stadium już podał mu kubek zimnej wody z lodem. I znów ta znajoma myśl: zawsze kiedy Inter wygrywa z kimś bardzo wysoko, radość powoli miesza się z obawą o kolejny mecz — czy uda się utrzymać koncentrację, czy psychika zespołu będzie na tyle mocna, by zrozumieć, że następny wieczór zaczyna się od wyniku 0:0, z innym rywalem. W Turynie zagraliśmy jak na rollercoasterze: pod górę, z górki, ręce w górze… a na końcu twarde lądowanie. Druga porażka z rzędu, 3:4 po szalonym meczu. Juventus wziął punkty, my wzięliśmy lekcję pokory.

Nie ma sensu czynić psychodramy po trzech kolejkach – ale jest sens bić na alarm. Inter potrafi grać jak kandydat do tytułu, a traci gole jak kandydat do wpier....lu sezonu. A przecież tę "nagrodę" już zdobyliśmy w poprzednich rozgrywkach. Jak to mówią, "graj w głupie gry, zdobywaj głupie nagrody". W obronie musi zajść pewna refleksja, bo nie stać nas na taką grę w obronie, jeśli atak nie zapewnia zawsze choćby jednej bramki zdobytej więcej od rywali.

Teraz liczy się jedno: wrócić do podstaw, zamknąć okno w defensywie, przestać rozdawać prezenty. Bo w tej lidze każdy kolejny mecz naprawdę zaczyna się od 0:0 – i od pytania, czy masz w sobie zimną krew, żeby dopisać sobie resztę.

TOP

Hakan Calhanoglu
Kiedy wokół huczy i trzeszczy, Turek wychodzi w białych rękawiczkach i gra na nerwach Turynu. Dwa gole, do tego ten drugi – stop klatka, petarda, podpis artysty. Jeszcze nie „regista totale”, ale jedyny, który naprawdę dźwigał zespół, gdy most się chwiał.

Marcus Thuram 
Głową na 3:2, nogami w każdym pressingu, sercem w każdym starciu. Prąd w sieci ofensywy. Owszem, kadr na uśmiech z bratem po 4:3 wygląda słabo. Kibice czasem zbyt przesadnie zwracają uwagę na pewne szczegóły jak choćby to, że przynajmniej z ich punktu widzenia większy uśmiech miał z powodu bramki swojego brata niż własnej. Brak wielkiej celebracji przez szacunek do ojca, związanego z Juventusem? Szkoda, że ten właśnie ojciec szybko spakował walizki do Barcelony gdy Juventus słusznie został zdegradowany do Serie B w 2006. Nie wiemy z jakiego powodu były uśmiechy po golu Kephrena. Trudno to tak jednoznacznie oceniać, ale wielu kibicom się to mogło nie podobać i ...mają do tego prawo. Z piłką jednak zrobił wystarczająco dużo, by Inter nie zgasł przy 2:1 i 2:2.

Federico Dimarco
Z ławki wjechał jak świeże powietrze w duszną szatnię: rożny przy golu Thurama, kilka miękkich dośrodkowań, podkręcił tempo na lewej. Takich wejść potrzeba, gdy mecz się gotuje.

Manuel Akanji
Nowy, a jakby stary znajomy. Spokój w wyprowadzeniu, odwaga w podaniu, zero paniki w chaosie. Nie zgasił wszystkich pożarów, ale przynajmniej nie dolał benzyny.

FLOP

Yann Sommer
Szwajcarski zegarek się spóźnił. Yildiz z daleka, Adzić w doliczonym – dwa ciosy, przy których bramkarz Interu wyglądał jak turysta na ruchomych schodach: patrzy, jedzie, ale  tylko tak szybko jak jadą te schody. Cztery strzały w światło, cztery razy wyjmujemy. Jak tak dalej pójdzie to nie dotrwa w bramce do końca sezonu. Josep Martinez może gdzieś pod skórą "lubi to". 

Lautaro Martínez
Kapitan, którego tym razem nie było w kadrze… mentalnej. Jeden ładny akcent przy 1:1, a poza tym dużo tarć z Bremerem i mało piłki. Lider ma prawo do słabszego dnia, ale w Turynie rachunek był za wysoki. Nie po raz pierwszy zresztą. Może kolejny mecz z Juve nie będzie poprzedzony zgrupowaniem na drugim końcu globu i wielkogodzinnego powrotu 2 dni przed meczem? 

Nicolò Barella 
Zryw tu, pomyłka tam. Za dużo „w miejscu”, za mało „do przodu”. Energia była, precyzji brak. W takim meczu Inter potrzebuje Barelli – dyrygenta, nie solisty od półnut.

Alessandro Bastoni
Technika bez zarzutu, ale kilka decyzji na minus: niepotrzebny faul przed 3:3, parę spóźnień w przesunięciach. To nie jego najgorszy wieczór, ale Inter potrzebował najlepszego Basto w formie. Nie dojechał.

Cristian Chivu
„Partita senza senso” – powiedzieliby we Włoszech. Ustawił, poprawił, odwrócił – i znów się zawaliło. Jeśli dwa razy prowadzisz grę i dwa razy przegrywasz, problem jest większy niż „pech”. Trzeba decyzji, nie westchnień: zaczynając od bramki, kończąc na zarządzaniu prowadzeniem.

Źródło: intermediolan.com