TOP i FLOP: Inter 4-1 Cremonese - pewność, którą trzeba mieć

Bywają mecze, po których człowiek żałuje, że nie był na nich we własnej osobie. Bo to nie był zwykły wieczór na San Siro – to był seans, na który Inter zaprosił Cremonese, a potem kazał im siedzieć cicho i notować. Cztery do jednego. Ale w tym wyniku jest coś więcej niż liczby – jest styl, pazur, lekkość i ten rodzaj pewności, której nie da się wytrenować. Można ją tylko mieć. Miewał ją Inter Inzaghiego, a Inter Chivu też zaczyna ją mieć. 

Były momenty, że wyglądało to jak sparing pierwszej drużyny z rezerwami. Bonny – chłopak, którego kibice chcieli zobaczyć od dawna w pierwszym składzie, ale świetna forma Thurama mu to uniemożliwiała – wszedł do podstawowego składu i zagrał tak, jakby robił to od lat. Dimarco i Barella znów latali po boisku jak dwaj włoscy rzemieślnicy z artystycznym sznytem, co z kawałka skóry potrafią zrobić małe arcydzieło. Lautaro? Kapitan jak z reklamy starych czasów – zero pozerstwa, czysta robota. I tylko Diouf, no cóż... ale o tym za chwilę.

TOP

Yoan Ange Bonny
Man of the match. 3 asysty i gol. Chłopak wchodzi, jakby wchodził po swoje. Najpierw asysta dla Lautaro, potem głowa na dwa do zera, potem kolejne dwie piłki dograne tak, że wystarczyło tylko nie zepsuć. Wiek metrykalny? 20. Wiek mentalny? 28 i trzy sezony w Lidze Mistrzów. Publiczność śpiewała jego nazwisko, a Chivu – ten odważny reżyser i być może "ojciec" tego transferu – mógł z dumą powiedzieć: „Mówiłem, że warto”.

Federico Dimarco
Jak on to robi, że z lewej nogi potrafi wysłać list, pocisk i sonet w jednym? Najpierw wrzutka, potem gol, a między tym nieustanne bicie tętna Interu. Dla Cremonese był jak zły sen – człowiek, który pojawia się wszędzie tam, gdzie go nie chcesz. Dimarco nie gra, on maluje. A w sobotę pociągnął pędzlem grubą kreskę: Inter to lider, i to lider z fantazją. Na razie tylko tymczasowo, ale w gdy Inter ustawiony 3-5-2 ma w formie Dumfriesa i Dimarco jednocześnie, to...jest to zła wiadomość dla rywali. Niech to będzie zapowiedź takiej wiadomości. 

Nicolò Barella
Bez Calhanoglu? Żaden problem. Barella wszedł w rolę reżysera jak by pierwszy raz wsiadł do traktora na wsi i ... przeorał wszystko jak by robił to od dziecka. Grał z głową, z luzem, z pazurem. Podał do Bonny’ego tak, że Lautaro tylko uśmiechnął się i strzelił. Potem sam trafił pod poprzeczkę, jakby chciał przypomnieć, że ma w sobie coś z Tottiego – trochę klasy, trochę buntu. W jego nogach jest rytm, którego dziś nie ma nikt inny w Serie A.

Lautaro Martínez
Nie musiał krzyczeć, żeby wszyscy wiedzieli, kto tu dowodzi. Taki ma styl. Gol na otwarcie, praca dla zespołu, walka o każdą piłkę – Lautaro gra jak facet, który wie, że nie musi niczego udowadniać, ale i tak to robi. Kapitan, który łączy dwa światy: starych rzemieślników futbolu i nowoczesnych perfekcjonistów. Gdy schodził z boiska, San Siro wstało. A on – tylko skinął głową. Jak przystało na lidera.

Alessandro Bastoni
Jeszcze niedawno pytali, czy nie gra za wysoko. Teraz pytają: dlaczego dopiero teraz? Bastoni to obrońca, który czasami wygląda jak skrzydłowy. Wchodzi w akcję, podaje, napędza – i jeszcze wraca z uśmiechem, jakby nic się nie stało. Z Dimarco tworzą duet z lewej flanki, którego zazdrości pół Europy. 

FLOP

Andy Diouf
Młody, ambitny, ale dziś – zbyt beztroski. Wszedł, by domknąć wynik, a zamiast tego oddał rywalowi prezent na 4:1. Niby drobiazg, ale Inter to klub, gdzie drobiazgi kosztują drogo. Nauczka? Zawsze zamykaj drzwi, nawet gdy wydaje ci się, że już po wszystkim. Pierwszy występ też obfitował w... zagrania, które sprawiły, że Chivu w trudnych momentach idąc wzdłuż ławki rezerwowych raczej nie na niego wskaże z poleceniem rozgrzewki.

Źródło: intermediolan.com