TOP i FLOP: Napoli 3-1 Inter - porażka ma wielu kuzynów

"Zwycięstwo ma wielu ojców, porażka zawsze jest sierotą” —  Ale gdy patrzyło się na Inter Cristiana Chivu po trzecim golu Napoli, można było odnieść wrażenie, że ta sierota ma jednak sporo kuzynów. Od Sommera po Lautaro — każdy dorzucił coś od siebie do tej rodzinnej tragedii na stadionie Maradony.

To nie był mecz, tylko lekcja — i to taka z nauczycielem w typie Antonio Conte, który na tablicy kredą wypisał: „determinacja, pressing, charakter” — a Chivu zapomniał zeszytu i długopisu. Inter przez moment wyglądał jak drużyna z ambicjami, która chce bronić passy siedmiu zwycięstw. Ale tylko przez moment. Potem przyszły błędy, chaos i ten znajomy zapach… nie, nie trawy — kapitulacji.

Bo futbol, jak często powtarzam, to nie Excel. Tu nie wystarczy dobra średnia z ostatnich meczów. Tu trzeba mieć serce, siłę w nogach, umiejętności i trochę szczęścia. To wszystko jednak Inter zostawił w Appiano Genitle.

Conte znów tańczył po linii bocznej jak frontman punkowego zespołu, a jego Napoli wyglądało jak kapela grająca na bis. Inter? Raczej jak publiczność, która chciałaby coś zanucić...a zapomniała tekstów piosenek.

Osiołki z Neapolu próbowały zakłócić sen zespołu przed tym meczem, a jak się okazało skuteczniej zrobili to piłkarze: po tej porażce Chivu i spółka mogą mieć problemy z zaśnięciem. Jest co analizować.

TOP

Hakan Calhanoglu
Facet, który przynajmniej próbował grać w piłkę, kiedy reszta wyglądała jakby czekała na metro. Pewny z karnego, walczył o każdy centymetr, czasem nawet z samym sobą. W chaosie Interu był jak elegancki pianista grający Chopina pośrodku remontowanej autostrady.

Federico Dimarco
Nie zawsze dokładny, ale zawsze obecny. Biegał, wrzucał, próbował rozruszać ten betonowy atak. Gdyby reszta miała tyle uporu co on, może nie skończyłoby się to na „Maradonie” takim dramatem. Jeden z ostatnich, którzy wierzyli, że można jeszcze coś odwrócić.

Henrikh Mkhitaryan
Zszedł z kontuzją, ale do tego momentu był jednym z niewielu, którzy wiedzieli, po co tu przyjechali. Ironia losu — to właśnie w akcji, po której doznał urazu, padł rzut karny dla Napoli. I tak jak w życiu: czasem chcesz dobrze, a kończy się katastrofą.

FLOP

Znacznie więcej graczy mogłoby tu trafić po tym meczu, ale wyróżnimy tych, co najbardziej w naszej ocenie zawiedli.

Manuel Akanji
Miał być jak szwajcarski zegarek, dziś raczej budzik z bazaru — głośny, niedokładny i spóźniony. Gubił krycie, patrzył, jak McTominay i Anguissa przelatują mu przed oczami jak dwa ekspresy — bez biletu, bez oporu, bez wstydu.

Francesco Acerbi
Weteran? Owszem. Ale tym razem bardziej w roli statysty w filmie o upadku imperium niż gladiatora, który ustawia wszystkich po kątach. Przy golach Napoli był tam, gdzie nie powinien, a kiedy już był tam, gdzie trzeba — to za późno. Anguissa przemknął mu obok jak pociąg, a on z Akanjim usiedli w pierwszym rzędzie na ten pokaz.

Lautaro Martínez
Kapitan z tytułu, nie z czynu. Najpierw pudło z gatunku „zrób to sam”, potem kłótnia z Conte — czyli typowy dzień w biurze Lautaro. Krótki lont, ale ognia zabrakło w grze. Po siedmiu zwycięstwach zgasł jak świeca na przeciągu.

Cristian Chivu
Chivu wyglądał, jakby próbował naprawić dach w czasie burzy — gołymi rękami i z uśmiechem. Nie chodzi o samą porażkę, ale o brak reakcji. Inter rozjechany jak walec przez pressing Conte, a trener tylko kiwał głową, jakby liczył, że to się samo naprawi. Nie naprawiło się. Inter nie zareagował w odpowiedni sposób i to jest podstawowy zarzut w jego stronę.

Sędzia Mariani
Każdy widział.

Źródło: intermediolan.com