10 wielkich pomocników Morattiego

Przez ostatnie lata niezwykle intensywnie ewoluował współczesny futbol i koncepcje taktyczne. Druga linia stała się istotna jak jeszcze nigdy dotąd, w większości europejskich zespołów na rzecz dodatkowego pomocnika rezygnowano nawet z niezwykle cenionych dotąd napastników. Zwieńczeniem tej tezy jest zresztą reprezentacja Hiszpanii, która na tegorocznych Mistrzostwach Europy momentami grała nawet siedmioma graczami w drugiej linii. Zespół Massimo Morattiego przez 17 lat miał wybitnych napastników, wspaniałych obrońców i bramkarzy, linia pomocy traktowana była jednak nieco po macoszemu. To się na szczęście powoli zmienia. W międzyczasie postanowiłem wybrać dziesięciu wspaniałych, którzy przez ostatnie lata - często osamotnieni i niedoceniani - decydowali o charakterze gry drużyny.

Tradycyjnie w gronie dziesięciu wspaniałych znalazły się osoby o największych zasługach dla klubu połączonych z niezaprzeczalną sportową klasą. Z rozmaitych powodów w gronie zabrakło kilku głośnych nazwisk, m.in. Andrei Pirlo, Edgara Davidsa, Juana Sebastiana Verona, Andy'ego van der Meyde czy Aarona Winter. Kilku ważnych zawodników, m.in. Alvaro Recoba czy Javier Zanetti ostatecznie zostali przypisani do grona wspaniałych na innych pozycjach.

10. Benoit Cauet

Francuz miał ogromnego pecha, ponieważ był rówieśnikiem złotego pokolenia z takimi wirtuozami jak Zinedine Zidane, Emmanuelle Petit czy Robert Pires na czele. W efekcie, choć w francuskiej piłce ligowej osiągnął wszystko, nigdy nie zadebiutował w narodowej reprezentacji. W 1997 z Paris Saint-Germain przeszedł do Interu Mediolan, gdzie w roli środkowego pomocnika i rozgrywającego wystąpił w 146 spotkaniach zdobywając w nich 8 goli. W 2001 roku opuścił Inter i jeszcze przez kilka lat wędrował po drobnych zespołach ligi włoskiej i ościennych. Ostatecznie w 2006 ponownie związał się z czarno-niebieskimi, najpierw w roli eksperta i komentatora telewizyjnego, a od lata tego roku trenera młodzieży. Jego kluczowe podania miały spore znaczenie dla zdobycia Pucharu UEFA w 1998 roku.

9. Patrick Vieira

Vieira przez długie lata stanowił symbol londyńskiego Arsenalu. Nie do końca udanym pomysłem były więc przenosiny do Serie A, gdzie po sezonie gry w turyńskim Juventusie w związku z aferą miał zostać zdegradowany do drugiej ligi. W 2006 roku uratowała go ewakuacja do Interu Mediolan, któremu odpłacił się dwoma bardzo równymi sezonami gry w defensywnej strefie pomocy. Mniej więcej na okres pobytu w Interze przypada jednak moment znacznego spadku umiejętności Francuza. Początkowo żelazny rygiel defensywy, za kadencji Jose Mourinho przestał być doceniany, aż ostatecznie po tygodniach okupowania trybun i ławki rezerwowych oddalono go w kierunku Manchesteru City. Przez 4 lata przywdział czarno-niebieską koszulkę 67 razy i strzelił nawet 6 bramek.

8. Emre Belozoglu

Emre trafił do Interu z Galatasaray w 2001 roku jako świeży tryumfator Pucharu UEFA - po części właśnie na miejsce Caueta. Przede wszystkim jednak turecki gwiazdor (znalazł się na prestiżowej liście 100 najlepszych żyjących piłkarzy autorstwa Pelego!) miał wnieść powiew świeżości do gry Interu Mediolan. Z tego zadania kibice po latach rozliczali go... różnie. Zdaniem niektórych nie do końca wykorzystywał swój potencjał. Warto jednak dodać, że okres jego obecności w Interze przypadł na dość ciężki, pełen trenerskich roszad okres w klubie. Wraz z Luigim di Biagio niepodzielnie rządził w środku pola za czasów Hectora Cupera i w dużej mierze vicemistrzostwo kraju połączone z półfinałem Ligi Mistrzów było zasługą kreatywności Turka. W 2005 roku niepewny swojej przyszłości (ze względu na liczne kontuzje) Emre, na chwilę przed złotą erą Interu Massimo Morattiego, odszedł do Newcastle United. W 78 meczach ligowych zdobył 5 bramek. Latem 2012 roku podpisał kontrakt z Atletico Madryt. 

7. Luis Figo

Jak nietrudno się domyślić, zestawienie najlepszych pomocników zdominowane jest przez graczy z środka pola. Wisienką na torcie jest jednak nie byle kto, a sam Luis Figo. Prawy pomocnik, jeden z najlepszych piłkarzy na świecie, gwiazda reprezentacji Portugalii, FC Barcelony, Realu Madryt, a wreszcie Interu Mediolan. Do stolicy Lombardii przybył na "piłkarską emeryturę", ale nawet to wystarczyło, by wielu zawodnikom i gwiazdorom Serie A pokazał co to znaczy być skrzydłowym z prawdziwego znaczenia. Pomimo zanikającej powoli motoryki potrafił pochwalić się kilkoma efektownymi rajdami w stylu Javiera Zanettiego, przede wszystkim jednak doskonałymi podaniami, wrzutkami i boiskową inteligencją. Przez 4 lata gry w Interze rozegrał 105 spotkań ligowych i zdobył... cztery mistrzostwa kraju. Zakończenie kariery Figo w meczu z Atalantą (wyjątkowo w roli kapitana) było jedną z bardziej wzruszających scen ery Jose Mourinho. Po zawieszeniu butów na kołku, Portugalczyk pozostał w klubie i pełni funkcję jego ambasadora.

6. Dejan Stanković

Dejan Stanković to jedna z żywych legend Interu Mediolan oraz jeden z jego obecnych vicekapitanów. Serb (i przez długie lata największa gwiazda kilku kolejnych reprezentacji z Bałkanów) przez 6 lat stanowił o sile pomocy Lazio Rzym, a następnie w 2004 roku trafił do Interu Mediolan stanowiąc jeden z głównych filarów jego złotej ery. Od tamtego czasu Dejan wystąpił w prawie 300 oficjalnych meczach Interu, strzelając w nich kilkadziesiąt bramek. Serb ustawiany był na w zasadzie wszystkich pozycjach drugiej linii, najlepiej czuje się jednak w samym jej środku. Największym atutem Stankovicia jest oczywiście atomowe uderzenie z dystansu, czego swoistym zwieńczeniem był gol z połowy boiska strzelony w 2011 roku Schalke. Piłkarz wielokrotnie podkreślał swoje przywiązanie do Interu Mediolan i prawdopodobnie po nadchodzącym sezonie zakończy tutaj karierę.

5. Luigi Di Biagio

Di Biagio wraz ze wspomnianym Emre tworzyli trzon srebrnej jedenastki Hectora Cupera. Zawodnik preferował defensywną część pomocy, ale okazjonalnie grał też w roli środkowego pomocnika, a nawet środkowego obrońcy. Przez długi czas niezwykle mocno cenili go też kolejni selekcjonerzy reprezentacji Włoch. Di Biagio wzmocnił Inter w 1999 roku po opuszczeniu stołecznej Romy i grał w nim aż do końca sezonu 2002/2003. Z kolejnymi spotkaniami pozycja Włocha stopniowo osłabiała się i ostatecznie klub nie przedłużył z nim kontraktu. Po kilku latach sportowej emerytury w Brescii i Ascoli został trenerem młodzieży. Obecnie współpracuje z reprezentacją Italii do lat 20.

4. Clarence Seedorf

Clarence Seedorf to jeden z największych błędów Massimo Morattiego. O ile Andrea Pirlo w czarno-niebieskich barwach spisywał się po prostu słabo, Holender od przybycia do klubu z Realu Madryt w 2000 roku spisywał się znakomicie. Takiego powiewu świeżości potrzebował w tamtym okresie bardzo rozbity Inter, któremu na boisku brakowało charyzmatycznego przywódcy. Choć Seedorf z tego typu zadań wywiązywał się doskonale, górę wzięły problemy osobiste. Piłkarz pokłócił się z Ronaldo, tłem konfliktu była zresztą żona jednego z zawodników. Moratti jednemu z piłkarzy musiał pozwolić odejść. Padło na Seedorfa, który na długie lata wzmocnił AC Milan (w ramach wymiany Inter otrzymał Francesco Coco). Sam Ronaldo odszedł zaś z Interu jeszcze w te same wakacje. Seedorf zagrał w 92 spotkaniach i na długie lata pozostawił dziurę w samym centrum Nerazzurrich.

3. Youri Djorkaeff

Gdyby ktoś w 1996 roku powiedział, że Massimo Moratti będzie miał w przyszłości takie problemy z linią pomocy, ktoś mógłbym zarzucić mu szaleństwo. Zaczęło się bowiem od bardzo efektownego transferu francuskiego ofensywnego pomocnika, który bardzo szybko stał się ikoną reprezentacji Francji i całej Serie A. Wykupiony z PSG Djorkaeff nie brał jeńców, za plecami najlepszych napastników swoich czasów (m.in. Ronaldo, Baggio i Vieriego) bez kompleksów strzelał bramki, rozgrywał, podawał. W 87 spotkaniach strzelił aż 30 bramek, a do tego doszła niezliczona liczba kluczowych podań i asyst. Przygoda z Interem trwała jednak krótko, do 1999 roku. Trochę z tonu spuścił sam piłkarz, a i kolejni trenerzy mieli różną wizję na jego rolę w zespole. Trudno zatem się dziwić, że ostatecznie podążył w kierunku Bundesligi.

2. Esteban Cambiasso

Cambiasso miał być jednym z tych, którzy przez lata będą decydowali o defensywie drugiej linii Realu Madryt. Real jednak w całej swojej rozrzutności nie docenił Argentyńczyka i za bezcen sprzedał go do Interu. I całe szczęście, ponieważ w Mediolanie Esteban Cambiasso szybko wyrósł na jednego z najlepszych (jeśli momentami nie najlepszego) defensywnych pomocników świata. Przez długi czas był człowiekiem nie do przejścia, walczył w obronie, strzelał bramki, pomagał Dejanowi rozgrywać piłkę. Szybko też wyrósł na jedną z najbardziej wpływowych postaci mediolańskiego Interu, w szatni uznawał prymat Javiera Zanettiego, na boisku jednak, dzięki swojej pozycji i charyzmie, często dyrygował grą swoich kolegów. Cambiasso jest jednym z nielicznych prawdziwych Interistów. Jak sam wielokrotnie przyznawał - nie widzi się w innym klubie, a kiedy przed rokiem został jednym z głównych winowajców słabej formy zespołu, opłacił te wszystkie negatywne emocje tak rzadko widzianymi na boisku łzami rozczarowania. Jak przystało jednak na wielkiego mistrza, nowy sezon rozpoczął w śpiewającym stylu. I znów: broni, strzela, podaje, rządzi.

1. Wesley Sneijder

Wielu twierdzi, że Inter nie miał prawa wygrać Ligi Mistrzów póki nie przyszedł tam Jose Mourinho. Ale to nieprawda, ojcem i reżyserem zdobycia najważniejszego klubowego trofeum był bowiem Wesley Sneijder. Wielka nadzieja holenderskiej piłki, tak okrutnie wzgardzona w Realu Madryt, pomimo początkowych oporów stała się dokładnie tym, czego potrzebował Inter. Nie sercem, nie płucami, mózgiem. Sneijder umie biegać, ma technikę. Przede wszystkim na boisku widzi więcej niż przeciętny człowiek na trybunach. A to dar niesamowity. Jego podania stworzyły Diego Milito, jego uderzenia z rzutów wolnych pozbawiły nadziei najbutniejszych piłkarzy. Jego pomysłowość oszukała perfekcyjnie zgraną Barcelonę. Już dziś nie ma cienia wątpliwości co do tego, że Sneijder jest być może najwybitniejszym pomocnikiem, jaki kiedykolwiek grał w barwach Interu Mediolan. Został największą gwiazdą Serie A i reprezentacji Holandii. A ma dopiero 28 lat i - pomimo licznych kontuzji - wciąż może jeszcze przez długi czas grać na podobnym poziomie. Coraz częściej bierze też odpowiedzialność za drużynę. W konfrontacjach broni młodszych zawodników, wskazuje im ich miejsce na boisku, odwraca wyniki spotkania. Jeśli Javier Zanetti pewnego dnia odejdzie na emeryturę, to właśnie Wesley Sneijder urodził się po to, by zostać kolejnym kapitanem Interu Mediolan.

Jakub Kralka

Źródło: Inf. własna