To (już) nie jest klub dla dżentelmenów

Przez długie lata Masimo Moratti miał opinię najbardziej ugodowego prezesa w europejskim futbolu. Do piłkarzy podchodził ze stosunkiem niemalże ojcowskim i nawet niespełnione wielomilionowe transfery traktował z prawdziwie ojcowską wyrozumiałością. Coś się zmieniło i zastanawia tylko czy to wina doradców Morattiego czy też do radykalnej zmiany wizerunku i mentalności skłoniła go dramatyczna sytuacja.

Moratti przez długie lata albo wyrzucał pieniądze w błoto na transfery zawodników, którzy nie chcieli lub nie mieli prawa się w Interze sprawdzić, albo - z czasem - na gigantyczne pensje piłkarzy pokroju Ricardo Quaresmy czy Amantino Manciniego. Łącznie było ich około dwudziestu, a znakomite zarobki nijak nie pozwalały im nawet myśleć o opuszczeniu Interu na rzecz klubu, w którym mogliby prezentować swoje możliwości na murawie. Prezes Moratti zdawał się być tym faktem niemalże niewzruszony.

Inter to wyjątkowy klub. W sposobie zarządzania przez lata wyróżniał się nad wyraz rozwiniętymi sentymentami, pielęgnacją swojej historii, wzajemnym szacunkiem z rywalami, własnymi piłkarzami czy regularnie wymienianym zespołem szkoleniowym. Nawet walory ekonomiczne rzadko kiedy przesłaniały trzeźwy osąd i to przeważnie Inter, był niczym zdradzana żona (np. w przypadku Ronaldo), niż zwalniał lub z własnej woli sprzedawał wartych uwagi piłkarzy.

Niepokojące sygnały, wyprzedaż na zasadzie "Sneijder albo Eto'o" mogliśmy obserwować już w wakacje 2011. Rewolucja nadeszła tego lata. Cierpliwość, być może nadszarpywana przez piłkarzy takich jak Sulley Muntari, sprawiła, że klub gorączkowo zaczął szukać oszczędności i bezpardonowo walczyć z wszystkimi obciążeniami. Symbolem zmian przywołwanym wielokrotnie przez samego Prezesa, chyba nieco niesłusznie, został Christian Chivu - obrońca z wielkimi zasługami, który jednak na przedłużenie kontraktu na zdecydowanie gorszych warunkach finansowych zdecydował się dopiero kiedy jasne stało się, że żaden prestiżowy klub nie jest zainteresowany jego usługami, a i nawet na nową pensję 2,5 miliona euro za sezon, nie było wielu chętnych.

Lato przyniosło szczęśliwy koniec kilku lukratywnych kontraktów, a także pokojowe rozstanie z Diego Forlanem - wielkim niewypałem, który na szczęście nie wyrządził zbyt wielu długotrwałych szkód w budżecie klubu. Fala oczyszczeń była kontynuowana i powędrowała w kierunku dwóch legend Interu, które wprawdzie zdecydowanie obniżyły loty, jednak dostały pożegnanie wybitnie nieadekwatne do zasług. A nawet przeciwnie - pożegnania nie dostał wcale, a przynajmniej nie w takiej formie na jaką by zasługiwały. Julio Cesar i Maicon nie zgodzili się na zmniejszenie obowiązujących kontraktów. Trudno ich winić - na tym polega kontrakt, że poza wyjątkowymi sytuacjami zawiera się go na określony czas i jego warunków należy dotrzymywać. Być może jestem na ten aspekt przesadnie wyczulony, ale przecież regularne odstępstwa od tej zasady obniżają wiarygodność jakichkolwiek umów.

Wiarygodność jest tu słowem kluczowym, ponieważ ta - w przypadku Interu Mediolan - od kilku lat na arenie międzynarodowej wyłącznie maleje. Zaczęło się od Rafaela Beniteza, który nawet jeśli w historii klubu nie zapisał się złotymi literami, to dość dobitnie podkreślał o wielkich pieniądzach na transfery obiecanych przez prezesa, a których nigdy potem nie ujrzał na własne oczy. Leonardo w bezprecedensowy sposób przegnał z klubu kolejną legendę, Marco Materazziego, by następnie samemu czmychnąć do PSG. Potem pojawiła się słynna wyprzedaż "byle sprzedać", trzech kolejnych trenerów, wreszcie wspomniane nieeleganckie pożegnanie Maicona i Julio Cesara, a teraz cały świat znów spogląda na Inter nie z powodu wyników sportowych, a z powodu groteskowej sytuacji z Wesleyem Sneijderem.

Zdrowy Sneijder, kapitan vicemistrza świata, jest nie tylko najlepszym piłkarzem Interu Mediolan, ale i prawdopodobnie całej Serie A. Jeszcze kilkanaście tygodni temu Andrea Stramaccioni jawił go jako filar zespołu na długie lata. Kiedy jednak w międzyczasie zespół bez Holendra w składzie radził sobie całkiem udanie, jemu zaś przytrafiła się kolejna kontuzja, władze klubu zdecydowały, że usługi te nie są warte 6 milionów euro rocznie netto. I wbrew fundamentalnej paremii pacta sunt servanda przystąpiono do renegocjacji kontraktu przy kuriozalnej argumentacji, że choć zarobki będą niższe, to piłkarz dostanie kontrakt o jeden rok dłuższy. Być może na pułapie milionów euro nie robi to takiego wrażenia, ale to przecież zupełnie tak, jakby pracownikowi w sklepie obniżyć pensję 3 do 2,3 tysiąca złotych i argumentować, że w ramach pocieszenia dostanie zatrudnienie na jeden rok dłużej.

Pracownik taki, nawet gdyby na warunki nie przystał, wciąż mógłby jednak przez jakiś czas przychodzić do pracy. Wesley Sneijder nie ma takiego komfortu, Andrea Stramaccioni, niedawny wyznawca holenderskiej religii samemu tracąc na swojej wiarygodności (także wśród innych piłkarzy) twierdzi, że jest to jego suwerenna decyzja. Dyrektor sportowy w kulurach sugeruje, że albo Sneijder podpisze nową umowę, albo w barwach Interu już nie zagra.

Te metody negocjacji z piłkarzami nie tylko stoją w sprzeczności z wyznawaną do niedawna filozofią Interu, nie przypominają nawet nieco mniej czułych Juventusu i Milanu, bardziej na myśl przywodząc absurdy Związku Radzieckiego wysuwane w literaturze Bułhakowa.

Jakby tego było mało, Inter nieudolnie zmuszając swoich piłkarzy do renegocjacji uprzednio zawartych umów, jest w tych działaniach nad wyraz bezmyślny. Jeśli bowiem weźmiemy pod uwagę wypuszczenie zupełnie za darmo jednego z czołowych bramkarzy świata czy oddanie za bezcen nadal jednego z najlepszych prawych obrońców, to genialny plan biznesowy polegający na zwolnieniach zupełnie traci swój sens.

Szczytem bezmyślności jest jednak zachowanie klubu w stosunku do Wesleya Sneijdera, który wciąż jest zawodnikiem na swojej pozycji stosunkowo młodym. Którego wartość ekonomiczna wciąż ma szanse oscylować w granicach 40 milionów euro. Klub jednak, który najprawdopodobniej rozstanie się z piłkarzem jeszcze zimą, nie dał mu szansy na zaprezentowanie aktualnej formy na murawie, a na dodatek wysłał całemu światu czytelny sygnał, że najchętniej pozbędzie się go od zaraz - nawet za darmo.

Czy klub grający w Lidze Europejskiej, balansujący między drugim a piątym miejscem w Serie A może sobie pozwolić na tego typu zachowanie wokół absolutnych gwiazd piłki nożnej? Wielu utalentowanych piłkarzy z pewnością z większym sceptycyzmem będzie patrzyło na swój ewentualny transfer do tego niestabilnego zespołu z i tak podupadającej już ligi.

Czy winnym tych wszystkich nieszczęść jest utożsamiany przez kibiców z samym Szatanem Marco Branca? A może to Marco Fassone, przysłany wprost z Turynu, szepcze do ucha Massimo te okropne scenariusze?

Niestety, kilka chwil z giełdą i analizą aktualnej kondycji firmy SARAS jasno daje do zrozumienia, że wszystkie te posunięcia są efektem w dużej mierze desperacji. Oparty na ropie koncern rodziny Morattich, który przez lata utrzymywał Inter, traci na wartości bardziej niż niektóre mydlane bańki internetowe. Trudno się zatem dziwić, że człowiek tracący życiowy dobytek staje się powoli zdolny do wszystkiego.

Jakub Kralka - obserwuj mnie na twitterze: @jakubkralka!

Źródło: Inf. własna