Księgowy jest zadowolony

Wesley Sneijder przeszedł do Galatasaray. Gdyby ktoś latem powiedział nam, że zawodnik tego formatu w styczniu ubierze trykot drużyny z ligi tureckiej, prawdopodobnie odesłałym go tam skąd przyszedł, czyli do odosobnionego miejsca, gdzie ściany są podejrzanie miękkie, a klamki znajdują się tylko z jednej strony drzwi.

Przez ostatnie tygodnie z tym scenariuszem zdążyliśmy się oswoić i go przemyśleć, bowiem sprawa była mocno komentowana i rozkładana na czynniki pierwsze we włoskich mediach. Kiedy na swojej stronie internetowej działacze klubu z królestwa kebabów poinformowali o pomyślnym przebiegu rozmów z Interem, stało się jasne że oni nie żartują, tylko całkiem serio pomyśleli sobie, że zatrudnią kapitana reprezentacji Holandii, który w 2010 całkowicie zasłużył na nagrodę Złotej Piłki, której ostatecznie nie dostał, bo nie grał wówczas w Barcelonie.

A przecież nie tak dawno, kiedy za fantastyczne pieniądze do Anzhi odchodził czołowy napastnik Serie A - Samuel Eto'o. Powtarzałem sobie wtedy, że po tym zdarzeniu, nic już nie powinno mnie zaskoczyć. A jednak. Transfer Sneijdera do Galatasaray jest dla mnie dużym zaskoczeniem, zwłaszcza że zawodnik z jakiegoś powodu przeciągał negocjacje, prawdopodobnie licząc na ofertę last-minute z bardziej prestiżowej ligi. Taka oferta jednak nie wpłynęła, a cierpliwość gorącokrwistych Turków powoli się kończyła. Naciskał również Inter, który dzięki sprzedaży Holendra za jak niektórzy twierdzą marne 7,5 miliona euro plus bonusy, tak naprawdę zaoszczędzi około 30 milionów euro.

Liga turecka od lat pnie się w górę i do kraj z nad Bosforu co roku przyjeżdżają zawodnicy, których nazwiska nie są anonimowe. Wysokie zarobki, coraz lepsze stadiony i fanatyczni kibice, są magnesem dla piłkarzy z różnych części świata. Transfer Sneijdera do Galatasaray to transfer stulecia dla tego klubu, jak prawdopodobnie również dla całej ligi.

Demontaż złotej jedenastki

Wracając do Samuela Eto'o. Kameruńczyk był pierwszym ważnym ogniwem, złotej drużyny Interu z sezonu 2009-2010, który opuścił pokład dryfujący w nieznanym kierunku, po tym jak dopłynąwszy do rzekomego krańca świata i zdobycia potrójnej korony, przesiadkę na inny okręt zrobił kapitan - Jose Mourinho. Ponownie okazało się, że Ziemia jest jednak okrągłą i płynąć można dalej, lecz nastały sztormy i kolejni śmiałkowie podejmujący się sterów tego okrętu, prędzej czy później wypadali za burtę.

Taka ciekawostka, co zostało z drużyny, która w 2010 roku wygrała Puchar Włoch, Mistrzostwo Włoch i Puchar Ligi Mistrzów:

Julio Cesar - Maicon - Lucio - Samuel - Chivu - Stanković - Cambiasso - Zanetti - Sneijder - Eto'o - Milito

Ponadto:
Motta
Pandev
Balotelli
Materazzi
Cordoba
+ inni rzadziej występujący zawodnicy

Ze złotej drużyny Interu pozostały już tylko wspomnienia, gdyż personalnie tylko 6 piłkarzy z obecnej kadry Nerazzurrich pamięta zacięte boje z Chelsea i Barceloną czy wspaniałą noc w Madrycie.

Nowe rozdanie

4 czerwca 2012 roku napisałem tekst, w którym wymieniłem listę piłkarzy, którzy zarabiają w Interze dużo i z tego tytułu powoli mogą pakować walizki, ponieważ celem Interu na obecny sezon jest znaczna redukcja wydatków na wynagrodzenia i jednoczesne odmłodzenie drużyny (Panie Rocchi, co pan tutaj robi?). Niektórym zaproponowano nowe, dobre ale mniej korzystne pod względem finansowym propozycje przedłużenia kontraktu (jak np. Chivu, który również miał ofertę z Galatasaray). Innym, tak jak Pazziniemu dobitnie pokazano, że nie jest w planach klubu na przyszły sezon. Po odejściu Cesara, Lucio, Forlana i Maicona, Wesley Sneijder pozostał jako ten, który zarabiał najwięcej, lecz także jako zawodnik jeszcze dość młody, będący w szczycie swojej kariery, a nie jak wspomniani wcześniej gracze, bardziej "po drugiej stronie rzeki". Mimo to można było podejrzewać, że to właśnie Holender jest kolejnym do redukcji wynagrodzenia...lub odejścia. Latem 2013 roku prognozuję, że z klubem pożegna się Diego Milito, lecz jego odejście odbędzie się zapewne w sposób znacznie spokojniejszy i cywilizowany.

(nie)chciany

Jedynym klubem, z którego Sneijder odchodził z własnej nieprzymuszonej woli był Ajax Amsterdam. Kiedy wpłynęła korzystna dla piłkarza i klubu oferta z Realu Madryt (27 milionów euro), mało kto powiedziałby: - Po co mi gra w Realu Madryt, skoro gram w Ajaxie Amsterdam?.

Nie chcę w żaden sposób deprecjonować wartości i prestiżu klubu z Holandii, który bardzo cenię i lubię, jednak nawet sam Zlatan Ibrahimović w swojej autobiografii napisał, że w szatni Ajaxu praktycznie wszyscy piłkarze marzyli i myśleli o wyjeździe do silniejszej ligi, do większego klubu, co jest w pewnym sensie naturalną rzeczą dla sportowca i człowieka, który gdziekolwiek by pracował, chętnie przyjąłby awans, który wiązałby się z lepszymi zarobkami i perspektywami na sukces.

W Madrycie spędził dwa lata, które były całkiem udane, a byłyby jeszcze bardziej gdyby nie problemy zdrowotne. Utrzymanie dobrej formy komplikowały kontuzje, ale kiedy Sneijder był zdrowy i grał, kibice byli z niego zadowoleni i większość z nich nie pragnęła jego rychłego odejścia.

Nie chciał również sam zainteresowany, lecz inne zdanie na ten temat miał zarząd Realu. Sneijder nie był w planach na kolejny sezon, podobnie jak jego rodak Arjen Robben. W oczach prezesa klubu, Holendrzy byli zbyt mało "galaktyczni" i musieli zrobić miejsce dla Kaki, Cristiano Ronaldo i Xabiego Alonso.

Telenowela pod tytułem "Sneijder wyrzucany z Realu" trwała przez jakiś czas. Pomocnik  za wszelką cenę chciał pozostać w klubie i walczyć o miejsce w drużynie, wierzył że jest w stanie to osiągnąć i długo nie potrafił przyjąć do wiadomości, że klub go zwyczajnie nie chce. Po długich namysłach,  skorzystał z oferty Interu i za około 15 milionów euro zasilił szeregi drużyny Jose Mourinho.

Rany w sercu Sneijdera pozostały, ale w Interze odnalazł dom i tutaj mógł poczuć się prawdziwą gwiazdą i liderem drużyny. Mógł poczuć się kimś potrzebnym. Dzięki temu transferowi Inter pozyskał pierwszego od wielu lat prawdziwego rozgrywającego o niezwykłej wyobraźni w grze i szybkości podejmowania zabójczych dla przeciwników decyzji.

- Real traktował mnie bardzo źle. Teraz będę grał w wielkim klubie, nie mam co do tego wątpliwości. Jest mi jednak bardzo smutno z powodu stylu mojego odejścia.

Sukcesy z Interem sprawiły, że o Madrycie już nie pamiętał. Wszystko toczyło się jak w tandetnym filmie z happy-endem. Poniżony , wrócił do Madrytu z Interem na finał Ligi Mistrzów i razem ze swoim kolegą Robbenem stanęli naprzeciw siebie, będąc żywymi dowodami na kompromitującą wpadkę jakiej dopuścił się Real poprzedniego lata. Mógł zagrać na nosie ludziom, którzy go nie chcieli i pokazać, jak bardzo się mylili. Sława, wielki kontrakt od Interu i ślub z piękną modelką o imieniu Yolanthe. Tak wyglądało życie szczęśliwego Wesa. Istna sielanka. Wówczas nie sądził, że jego gra w Interze skończy się w podobny sposób jak w Realu...

Najlepiej u Mourinho

Gdyby nie Sneijder, Inter nie wywalczyłby Pucharu Europy, być może nie wywalczyłby również Scudetto i Pucharu Włoch. Kiedy grał, Inter wygrywał i nie przypadkiem określany był mianem "szczęśliwego talizmanu". Jego bramka w Kijowie w końcówce meczu pozwoliła Interowi grać w pucharach na wiosnę. Kiedy ta nadeszła, forma Holendra dopisywała, asystował bądź sam wyręczał napastników jak chociażby w pamiętnym półfinale z Barceloną na Giuseppe Meazza.

O Sneijderze wielokrotnie pisał znany dziennikarz - Rafał Stec:

-  Sneijder nie wywołuje dreszczy dryblingami a la Messi. Nie przytula się do piłki jak Iniesta - woli kopnąć ją natychmiast, by przyspieszyć natarcie. Gry nie spowalnia też bezlikiem mikropodań jak Xavi - zagrań w poprzek boiska nienawidzi, szuka najkrótszej drogi do bramki, dzięki czemu nadaje taktyce Interu głębię, idealnie wkomponowując się w wizję Mourinho. Obaj w przeciwieństwie do kokietującej, rozkładającej natarcia w czasie Barcelony stawiają na konkret - wyprowadzanie nagłych, nokautujących ciosów. Sneijder podejmuje decyzje w mgnieniu oka, bo jest obunożny w najwęższym obunożności pojęciu. Owszem, za młodu manipulowanie lewą stopą ćwiczył, ale i urodził się z rzadką cechą - pierwotną zdolnością do równomiernego używania obu stron ciała.

To chyba zdania najlepiej oddające boiskowy styl byłego już pomocnika Interu.  Gdy dodamy do tego perfekcyjne rzuty wolne, mamy przed sobą pomocnika niemal idealnego. Jego bolączką były niestety liczne urazy, które dręczyły go w Realu Madryt i w Interze wyłączając sezon 2009-2010, kiedy to nadspodziewanie rzadko odwiedzał klubowych medyków.

Kiedy prześledzi się jego losy w Interze, można dojść do wniosku że jedynym trenerem potrafiącym wyciągnąć z tego gracza wszystko to co miał najlepsze, był Jose Mourinho.

Sneijder był zapatrzony w swojego trenera jak nikogo innego wcześniej. Chciał być taki jak on, w swoich boiskowych poczynaniach starał się upodobnić do swojego przełożonego. To Mourinhi zrobił z niego piłkarza przypisywanego do najwyższej półki, tak jak swego czasu zrobił z Lamparda, Drogby czy Terry'ego.

- Mourinho ma niesamowite podejście do zawodników. Kiedy pewnego razu zobaczył, że jestem przemęczony podszedł do mnie i powiedział bym pojechał na kilka dni wakacji z rodziną. W środku sezonu! Po powrocie z Ibizy czułem się doskonale. Byłem głodny gry i byłem gotowy za niego umierać na boisku. - wspominał Wes

U innych trenerów bywało różnie. Benitez, Gasperini oraz Ranieri nie widzieli w swoim ustawieniu optymalnego miejsca dla Sneijdera. Starali się znaleźć dla niego miejsce na boisku, ale ten nie czuł się dobrze, nie mógł pokazać pełni swoich możliwości.

- Najlepiej czuję się grając tuż za napastnikami, a on chciał abym grał na skrzydle... - żalił się po czasie na Gasperiniego

Nieco lepiej sytuacja wyglądała pod wodzą Leonardo, a później Stramaccioniego. Obydwaj młodzi trenerzy znacznie bardziej swoim sposobem bycia i prowadzenia drużyny przypominali Mourinho.

Jeszcze latem tego roku Stramaccioni przekonywał, że Sneijder jest dla niego zawodnikiem kluczowym i na nim zamierza opierać kręgosłup nowego Interu. Czas jednak zweryfikował plany, młodego Włocha i okazało się, że znacznie lepiej Interowi idzie, kiedy na boisku nie ma Sneijdera. Inter podczas gdy ten był kontuzjowany, zmienił swoje ustawienie i rozpoczął zwycięski marsz, który zakończył się wraz z pokonaniem na wyjeździe Juventusu.

Pacta sunt servanda

Tymczasem w kuluarach trwały już rozmowy w sprawie nowego kontraktu. Sneijderowi zaproponowano nową umowę, której jak wiemy on sam nie przyjął. Zarobki Sneijdera w kulejącej finansowo lidze były nieadekwatnie wysokie, jednak ktoś kto podpisał z nim tę umowę, powinien zdawać sobie sprawę na co się decyduje i jakie niesie to za sobą konsekwencje w przyszłości.

Klub źle postąpił z zawodnikiem, któremu tak wiele zawdzięcza. Podpisywane na trzeźwo umowy, powinny być respektowane. Sposób w jaki postąpiono z kilkoma piłkarzami, w tym ze Sneijderem wpłynął destrukcyjnie na wizerunek klubu, a przede wszystkim jego wiarygodność.

Na tej sprawie wiele stracił także sam Stramaccioni, wmanewrowany przez dyrektorów. Decyzję o odesłaniu Sneijdera do mediolańskiego odpowiednika "Klubu Kokosa" wziął na siebie, choć było jasne iż powodem tej decyzji jest tylko i wyłącznie fakt braku zgody piłkarza na zmniejszenie zarobków, o czym wcześniej przed dziennikarzami wygadał się Marco Branca.

Nieudolnie przeprowadzona operacja była wynikiem założonego planu i desperacji. Dzięki metodom znanym z Polonii Warszawa, klub dopiął swego i pozbył się poważnego balastu. Niesmak pozostał. Teraz Inter spróbuje pozyskać kogoś młodszego i tańszego, wymienia się kilka nazwisk. Klubowy księgowy z pewnością jest zadowolony, w jego tabelkach excela na chwilę znów zrobi się bardziej zielono, ale czy równie zadowoleni będą kibice?

Paweł Świnarski

Źródło: inf.własna