Dlaczego zimowe okienko nie tak złe jak się sądzi?

Kibice piłkarscy, od Lizbony aż po Moskwę mają jedną wspólną cechę - uwielbiają narzekać. Nikt ich za to nie wini, to prawie tak naturalne zjawisko jak kłamiący politycy. Zjawisko to nasila się tym bardziej, jeśli ich ukochany klub nie odnosi sukcesów. 

Nawet redakcja InterMediolan.com podzieliła się na dwie frakcje w związku z ostatnimi poczynaniami Interu. W zdecydowanie węższym gronie osób nie załamujących rąk nad ostatnimi poczynaniami Marco Branki znalazłem się w zasadzie tylko ja i kolega Hagaen.

Obaj jesteśmy tylko kibicami i również chcielibyśmy zobaczyć spektakularne transfery w wykonaniu Interu - to chyba łączy wszystkich sympatyków znajdujących się na łamach tej witryny. W przeciwieństwie jednak do powszechnych głosów rozczarowania, jesteśmy skłonni rozumieć i usprawiedliwiać część ruchów.

Wielu czytelników naszej strony krytykuje decyzję o sprowadzeniu Tomasso Rocchiego, tworząc z niej symbol nieudolności zarządu. Są to jednak głosy zdecydowanie przesadzone i motywowane głównie rozczarowaniem. Rocchi to transfer o znikomym znaczeniu finansowym, a także historycznym. Mało jest bowiem prawdopodobne, by pozyskany na zasadzie wolnego transferu zawodnik pozostał w Mediolanie dłużej, niż do końca obecnego sezonu. W krytycznych momentach może natomiast ratować zespołowi skórę w sposób o wiele większy niż niedoświadczeni w boju napastnicy drużyny młodzieżowej, którzy w trudnej i taktycznej Serie A nie błyszczą jeszcze tak, jak choćby w Lidze Europejskiej. O Rocchim trudno mówić, że to dobry transfer, ale z całą pewnością nie jest zły, jeśli weźmiemy pod uwagę sytuację w linii ataku i jego wymiar ekonomiczny.

Moje największe wątpliwości budzi pozbycie się Wesleya Sneijdera, który (w formie) był najlepszym pomocnikiem jaki przywdziewał koszulkę Interu doby Massimo Morattiego. Tym razem zadecydowały jednak czynniki pozaboiskowe, a szczególnie pieniądze i notoryczne problemy zdrowotne Holendra. Oszczędny Inter jest nastawiony na budowanie nowej drużyny i to nie dziś, tylko raczej jutro, zaś zawodnik mimo ogromnej klasy sportowej, nie najlepiej rokował temu zadaniu. Sprzedaż Sneijdera mogła być ciosem, ponieważ wielki klub, powinien mieć w swoim składzie przynajmniej jedną naprawdę wielką gwiazdę, ale z całą pewnością trudno nazwać zarząd szalonym.

I wreszcie - Coutinho. Transfer, który kibiców Interu zabolał - o dziwo - najbardziej, a którego osobiście jestem wielkim entuzjastą. Od zawsze frustrowało mnie nieco uwielbienie i podziw dla Brazylijczyka, któremu w barwach Interu może i zdarzały się się genialne zwody czy kopnięcia, ale nigdy nie zagrał meczu, który pamiętałoby się po latach. Przez prawie 3 lata obecności w Mediolanie (z krótkim epizodem w Barcelonie) Coutinho konsekwentnie pozostawał "młodym talentem". Mijały dni, tygodnie, miesiące, zaś jego wielki talent nie raczył eksplodować, sam piłkarz zaś klubowi przysłużył się w o wiele mniejszym stopniu niż chociażby powszechnie wzgardzany Goran Pandev.

Podejrzewam, że wyrozumiałość kibiców Interu wynikała z typowej sympatii do młodych piłkarzy, wyrozumiałości, być może małego kompleksu Kaki względem rywali zza miedzy. Coutinho jednak kiedy grał, to przeważnie zawodził, snując się po boisku (w mniej więcej podobnym stopniu co Ricky Alvarez, który też - nie obraziłbym się wcale przy dobrej sumie odstępnego - mógłby w końcu znaleźć sobie nową ławkę rezerwowych), a nad wyraz wyrozumiali kibice chcąc dostrzec w nim nowego Messiego ignorowali te szare mecze i stracone okazje na rzecz kilku wartych zapamiętania podań.

Sprzedaż Coutinho to wielki sukces Interu, ponieważ piłkarza udało się odsprzedać z ponad dwukrotnym przebiciem, choć przez ostatnie 2,5 roku bardziej przekreślał swoją opinię wielkiego talentu z Brazylii, niż ją potwierdzał. Juan Jesus - Talent przez duże T - potrzebował dokładnie jednego meczu z Torino, by obnażyć jak klasowym jest zawodnikiem. Coutinho w tym czasie nie przekonał do siebie pięciu różnych trenerów i musiał odejść. Sprzedanie go na takich warunkach to wielki sukces Morattiego.

Paweł Świnarski, nasz Redaktor Naczelny (oby żył wiecznie!), choć zwolennikiem sprzedaży nie był, w prywatnej dyskusji przypomniał mi historię Obafemiego Martinsa. Swego czasu również wielkiego talentu, którego Inter się pozbył i chyba nigdy potem (analizując karierę Oby) nie żałował. Oczywiście swego czasu z Mediolanu wygnano też Roberto Carlosa i Denisa Bergkampa, ale Coutinho to raczej bohater historii w stylu superszybkiego Nigeryjczyka.

Jedyne co martwi w całej tej historii to fakt, że w drugiej linii Interu zaczyna brakować nie tylko klasowych, ale piłkarzy w ogóle. W przypadku kontuzji Guarina czy Cambiasso, Inter może znaleźć się w tragicznej sytuacji. Błędem zarządu jest nadmierne koncentrowanie się na Paulinho, podczas gdy w lidze francuskiej i portugalskiej trwa mała wyprzedaż wielkich talentów. Jeśli klub nie sprowadzi do końca stycznia przynajmniej jednego pomocnika, sytuacja może stać się dramatyczna i to ona - a nie sprzedanie Coutinho - może być przyczyną poważnych tarapatów.

Jakub Kralka - śledź mnie na twitterze! 

Źródło: Inf. własna