Inter = rodzina Morattich

Massimo Morattiego można oceniać bardzo krytycznie. Nawet jego najbardziej zagorzali przeciwnicy nie zaprzeczą jednak, że włoski biznesmen kocha Inter jak mało kto i przez ostatnie lata poświęcił dla niego naprawdę dużo. 

Choć klubowa gablota z trofeami jest jedną z najbardziej obfitych w Europie, Inter w swojej historii miał tylko dwa okresy niekwestionowanej dominacji na krajowych i europeiskich boiskach. Co ciekawe - oba przypadły na okres rządów rodziny Morattich - najpierw ojca, potem syna.

Swoimi wysiłkami klubową kolekcję wzbogacili o osiem tytułów mistrzowskich, cztery krajowe puchary i wszystkie trzy Puchary Mistrzów, najważniejsze trofea w klubowej piłce. To niemal połowa wszystkich istotnych trofeów zdobytych w ponad stuletniej historii FC Internazionale. Miłośnicy futbolu w jego historycznej hierarchii najpłynniej identyfikują właśnie "Grande Inter" z lat 60-ych XX wieku od Angelo Morattiego, a następnie dominację Massimo Morattiego, która uczyniła Nerazzurrich najbardziej utytułowaną włoską drużyną XXI wieku i jedną z najbardziej utytułowanych w ostatnich latach w ogóle.

A przecież klan Morattich to nie tylko wielkie sukcesy sportowe. Angelo Moratti był wielkim inicjatorem budowy ośrodka treningowego w Appiano Gentile, który służy Interowi do dziś godnie nosząc imię swojego zasłużonego prezesa. Dołożył też wszelkich starań w rozwój klubowej infrastuktury, nie tylko na arenie futbolowej, zabiegając między innymi o przejęcie lokalnego klubu hokeja pod skrzydła FC Internazionale. Massimo Moratti zaspokajając wreszcie głód trofeów wśród mediolańskich kibiców postawił przed sobą kolejny cel - budowę nowego stadionu, spełniającego wymogi nowoczesnego futbolu. Nie tylko ze względów sportowych, ale przede wszystkim biznesowych, gwarantując w ten sposób bezpieczne zaplecze, dopływ stałych dochodów i przede wszystkim - brak konieczności kosztownej dzierżawy Giuseppe Meazza od miasta.

Choć Massimo Moratti nie sprawia wrażenia biznesmena najlepszego z najlepszym, ogromną część swojego majątku odziedziczył po ojcu, a przez lata był pośmiewiskiem całej piłkarskiej Europy ze względu na gigantyczne nakłady wyrzucane w błoto, ostatecznie wyrósł na jednego z bardziej cwanych lisów w świecie obecnego futbolu. Swój wielki Inter, który w 2010 roku zdobywał potrójną koronę, zbudował stosunkowo tanim kosztem, wyciągając zawodników albo za ułamek ich wartości, albo wręcz zarabiając na niektórych transferach. Moratti dorósł, stając się z każdym kolejnym rokiem coraz większym profesorem w kwestii zarządzania klubem. Rosła zresztą także jego rola społeczna. Jako prezes Interu powiązany został - troszkę siłą rzeczy - z kręgami centrolewicowymi, a niektórzy zaczęli postrzegać go nawet jako swoistego Antyberlusconiego. Z byłym premierem Włoch ścierał się zresztą nie tylko na boisku, ale między innymi okazując swoje poparcie jego rywalom w wyborach krajowych i samorządowych (nawet kosztem wystąpienia przeciw własnej bratowej). 

Po zdobyciu Pucharu Mistrzów, naczelnym planem miała być budowa nowego stadionu. Niestety, wraz z ekonomicznym kryzysem, który przywędrował do Włoch, Moratti powoli zaczął tracić swoje zaplecze finansowe ze strony firmy Saras. Szybko stało się jasnym, że nie tylko budowa stadionu staje się celem odległym, ale i utrzymanie sportowego poziomu drużyny może być bardzo trudne. W obliczu finansowej zapaści pokutować zaczęły dawne błędy transferowe oraz hulaszczy tryb życia w postaci gigantycznych kontraktów, które przy koniunkturze pierwszych lat XXI wieku wydawały się zupełnie uzasadnione, a które okazały się tak wielkim ciężarem dla wszystkich włoskich klubów po nastaniu kryzysu. Pomimo całej swojej miłości, wychowywaniu na boku prezesa-delfina Angelomario Morattiego, Massimo po raz kolejny dał wyraz swojej miłości do klubu będąc skłonnym władzą się podzielić. Tak też rozpoczęły się poszukiwania nowego inwestora.

Historia powędrowała w kierunku nietypowym dla europejskiej piłki - aż na Daleki Wschód. Długo plotkowało się o inwestorach z Chin, obecnie prawdopodobną opcją jest inwestor z Indonezji. W obliczu tych wieści trudno jest snuć jakiekolwiek prognozy na temat ich zainteresowania i stopnia zaangażowania we włoską piłkę. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują jednak, że nie należy oczekiwać w tym wypadku hulaszczego i rozrzutnego arabsko-rosyjskiego stylu zarządzania zespołem.

Przechodząc jednak do sedna artykułu. Inter przez lata odnosił sukcesy również bez rodziny Morattich, choć nie były to zwykle tryumfy wynikające z pewnej dominacji. To były mistrzostwa, które mocna drużyna - siłą chociażby statystyki - raz na jakiś czas zdobyć po prostu, w imię dobrych manier, powinna. 33 lata (od 1968 do 1995) czekał Inter na powrót prawowitego następcy Angelo, zdobywając w tym czasie zaledwie trzy mistrzostwa. I choć Massimo nie przyniósł ze sobą od razu wielkich sukcesów, nawet bez nich w Mediolanie zawitała znów piłkarska jakość, a po murawie Giuseppe Meazza zaczęły biegać największe nazwiska ówczesnej piłki. Te same nazwiska po latach w momentach szczerości przyznawały, że nawet gdyby było ich dwa razy tyle - mistrzostw Inter w tamtym okresie by nie zdobywał. Nad ligą władzę sprawowała swego rodzaju siła wyższa, co podkreślał choćby autorytet taki, jak sam Ronaldo.

Angelo Moratti pokochał Inter, a miłość tę od urodzenia wpajał wszystkim swoim dzieciom.  To Massimo Moratti zasiadł na tronie, ale jego rodzeństwo z bliska i z entuzjazmem przyglądało się projektowi, współfinansowało go, a dzieci wychowywane były na godnych następców. Tak jak Juventus związany jest z rodziną Agnellich, tak losy Interu powiązały się z ekipą Morattich. To piękna i nietypowa tradycja w klubach z Półwyspu Apenińskiego. I choć losy tych wielkich klanów nie zawsze układają się pomyślnie, kibice nigdy nie mają wątpliwości, że ich ukochane kluby są w dobrych rękach.

Takiej pewności nie dają natomiast nazwiska mniej lub bardziej podejrzanych biznesmenów z odległych zakątków świata. Choć wszyscy lubią powoływać się na przykład Romana Abramowicza czy niemal anonimowych z nazwisk Arabów, historia europejskiej piłki zna przykłady wielu właścicieli, którzy kompletnie nie podołali swojej nowej roli, kluby traktując jako zabawki.

Należy trzymać kciuki za biznesowe umiejętności Angelomario Morattiego, bo może zdarzyć się tak, że tak jak jego ojciec, pewnego dnia zmuszony będzie ratować Inter z bylejakości ludzi, którym na Interze albo nie zależy, albo zależy za mało. Są jacy są, nie zawsze idealni, popełniają błędy, ale wielki Inter to Inter Morattich. 

Jakub Kralka - obserwuj mnie na twitterze @jakubkralka

Źródło: Inf. własna