Walter Mazzarri – niepasujący element układanki

Trudno sobie było wyobrazić gorszy sezon dla sympatyków Interu niż ten poprzedni. Niedoświadczony Andrea Stramaccioni nie podołał zadaniu i nie został – jak go początkowo nazywały co bardziej odważne media – StraMOUccionim, a osobą która poprowadziła Inter do najgorszego od wielu, wielu lat wyniku w sezonie. Receptą na bałagan jaki zostawił po sobie poprzedni trener miał być Walter Mazzarri – człowiek, który w każdym zespole który obejmował notował niezłe wyniki i odciskał piętno na grze drużyny.

Rzeczywistość dla byłego opiekuna m.in. Sampdorii czy Regginy, okazała się brutalna. Po niezłym początku kiedy Nerazzurri mogli pochwalić się serią obiecujących wyników i najlepszym atakiem w lidze, przyszły zdecydowanie gorsze momenty. W drugiej połowie listopada drużyna wpadła w dołek z którego nie podniosła się do dzisiaj. Inter gra mało efektownie, schematycznie i przewidywalnie. Nie można natomiast powiedzieć, że gra bez pomysłu – bazowanie na ofensywnie grających bocznych pomocnikach (czy jak kto woli: półskrzydłowych) i liczne dośrodkowania w pole karne to właśnie styl preferowany przez Mazzarriego. Styl, który kibice Interu zdążyli już znienawidzić.

Mogło się wydawać, że wraz z przyjściem do zespołu Hernanesa, proporcje w grze ofensywnej się zmienią, że wreszcie Inter zacznie grać szybciej, bardziej kombinacyjnie i z częstszym wykorzystaniem środka pola. Płonne były to jednak nadzieje. Owszem, Brazylijczyk wniósł do środkowej formacji więcej jakości, gra jest nieco płynniejsza, ale nadal siła ofensywna opiera się na bocznych sektorach boiska. Wymiana kilku prostych podań w centrum boiska, a następnie rozrzucenie piłki do boku, a tam nieudolnie próbujący wygrywać pojedynki 1 na 1 Nagatomo i Jonathan (któremu asystuje nie grzeszący inteligencją boiskową Guarin) – kibicom Interu ten schemat jest w tym sezonie wyjątkowo bliski. Ma to oczywiście swoje odzwierciedlenie w statystykach – w 2014 roku mniej bramek od Interu zdobyła tylko broniąca się przed spadkiem Bologna!

Mazzarriemu zarzuca się też – przed czym on sam broni się jak może – że nie stawia na młodych zawodników i blokuje ich rozwój, czego najlepszym przykładem jest Mateo Kovacić – Chorwat, który jako jedyny wlewał trochę ciepła w serca Interistów w drugiej połowie ubiegłego sezonu. Dzisiaj jego pozycja w drużynie jest marginalna, Mazzarri kompletnie odsunął Kovacicia od pierwszej jedenastki. Zamiast tego uparcie foruje chociażby Zdravko Kuzmanovicia – topornego Serba, który w swojej grze nie wyróżnia się absolutnie niczym szczególnym. Odbiór? Słaby. Podanie do przodu? Nic z tego. Strzał z dystansu? Kiedyś podobno takim dysponował, ale dzisiaj nie ma po tym śladu. Uosobienie zawodnika przeciętnego, który w takim klubie jak Inter nie powinien mieć prawa bytu. Swoje szanse na początku sezonu dostawał Saphir Taider i wydawałoby się, że akurat on problemów z grą u Mazzarriego mieć nie będzie. Dynamiczny, waleczny, dużo biegający – o charakterystyce piłkarza których trener Interu bardzo sobie ceni. Nagle jednak – ni stąd, ni zowąd – przepadł jak kamień w wodę. Ostatnio w pierwszym składzie widziano go 4 miesiące temu – w derbach, z Milanem. Owszem, po drodze Algierczykowi przydarzyła się kontuzja, ale poza kadrą meczową znajdował się tylko przez jeden mecz – w Rzymie, z Lazio. Do pierwszej jedenastki już jednak nie wrócił. Czy zawodził, prezentował się jakoś szczególnie słabo? Nie, grał równo i solidnie, może bez większego błysku, ale wynika to głównie z zadań jakie ma na boisku. Dlaczego został, kolokwialnie mówiąc 'odstrzelony', to pozostanie tajemnicą Waltera Mazzarriego. Na swoją szansę długo też musiał czekać Icardi – co prawda trapiony przez kontuzje, mający burzliwe życie osobiste, ale jednak gwarantujący większą jakość niż dogorywający już książę Mediolanu, Diego Milito. Na więcej czasu na boisku z pewnością zasługuje Ruben Botta, który w kilku meczach pokazał się z niezłej strony, miał przebłyski i kibice Interu z pewnością zastanawiają się jakby się sprawdził w dłuższym wymiarze czasowym. Wątpliwe jednak, by w najbliższym czasie się dowiedzieli.

Prezydent Interu Erick Thohir już zapowiedział, że w najbliższym sezonie w kadrze pierwszego zespołu będzie miejsce tylko dla dwóch zawodników powyżej 30. roku życia. To, a także wcześniejsze wypowiedzi Indonezyjczyka pokazują, że jego wizja futbolu sprzeczna jest z tą Mazzarriego, który preferuje zawodników ogranych i doświadczonych. Osobiście więc – mimo dyplomatycznych zapowiedzi i zapewnień ze strony Thohira – nie wierzę, że jego współpraca z obecnym trenerem potrwa szczególnie długo. Być może mogłaby zostać zakończona wcześniej niż się wszystkim wydaje, jednak Mazzarri jest pewnego rodzaju 'kukułczym jajem', trenerem, którego Indonezyjczyk dostał w spadku po poprzednim właścicielu, Massimo Morattim. ET wydaje się być człowiekiem spokojnym, który nie lubi chaosu, rewolucyjnych zmian i zamieszania – w związku z tym nie może sobie pozwolić na zbyt szybkie pozbycie się Mazzarriego. Różnice w poglądach obu panów prędzej czy później okażą się jednak zbyt wyraźne. Już teraz mówi się, że po wpadkach z Atalantą, Udinese i Livorno, pozycja WM-a znacząco osłabła. Żeby pozostać na stołku musi awansować do rozgrywek Ligi Europy. W międzyczasie zaś, za plecami Interu uformował się pokaźny peleton drużyn które również mają chrapkę na awans do tych rozgrywek, a nad Mediolanem coraz częściej i wyraźniej zaczynają krążyć duchy Franka de Boera, Sinisy Mihajlovicia czy Michaela Laudrupa...

Kamil Owczarczyk
Twitter: @KOwczarczyk

Źródło: inf.własna