Sport wobec wojny

Z reguły staramy odcinać się od powiązań sportu ze światem polityki. Nie sposób jednak zrobić tego na trwałe i w całości. Wielkie finanse, które są ścisłym elementem zawodowej rywalizacji sportowej są stricte powiązane z polityką. Ona jest najskuteczniejszym instrumentem konstrukcji i prowadzenia biznesu w dzisiejszych czasach. Ta wzajemna sieć zależności jest oczywista, o czym Inter, należący do Suning przekonał się w ostatnich latach, kiedy to widmo i obowiązek reglamentacji kapitałowej naruszył budżetowe zasoby klubu.

Niegdyś udział elementu politycznego w sporcie postrzegano przez pryzmat nie tylko dofinansowań, ale też i koncesjonowania warunków prowadzenia działalności sportowej. Nadawanie obywatelstw, swoboda przemieszczania się to przykłady. Typowemu obserwatorowi piłkarskich spotkań, jakiekolwiek tło polityczne sprowadzało się do wiedzy, że konfrontacja USA z Iranem ma jakiś ładunek podtekstu, że rozstawienie zwaśnionych narodowo drużyn w odległych częściach turniejowej drabinki to nie przypadek, że zajadłość konfrontacji klubu z Katalonii z tym ze stolicy Hiszpanii to wyraz dążeń do autonomii, itp.  Co wytrwalsi miłośnicy historii również w epizodzie zmiany nazwy Interu na Ambrosiana w czasach silnie zabarwionych faszyzmem zauważają niezbędną do ówczesnego funkcjonowania polityczną poprawność. Nim Federacja Rosyjska zaszokowała świat agresywnym atakiem na Ukrainę, rozmawialiśmy w tym kontekście o pandemii. Dziś punkt ciężkości waży znacznie więcej. Wojna zmienia wszystko. 

Nie chcąc nurzać się w typowo geopolitycznych dywagacjach skupmy się na reakcji świata sportu. Ta, jest w skali globalnej rozczarowująca. FIFA i UEFA rozmywają jakość sankcji, które w zasadzie należy nazwać pozoranctwem. Wpisują się te organizacje w nurt pragmatyzmu i zachowawczości względem czegoś, co natychmiastowo powinno zostać napiętnowane. Przeniesienie finału Ligi Mistrzów z Sankt Petersburga do Paryża i baczne obserwowanie sytuacji wyczerpały znamiona reakcji na gwałt i śmierć. Gazprom w swoich firmowych tweetach w dniu wczorajszym, gdy wiadomość o inwazji już dotarła do naszej świadomości, życzył wszystkim miłego czwartku. Pochwalić można reakcje Schalke 04 czy Manchesteru United. To jednak skala mikro.

Nie chcąc wyliczać gestów, słów i manifestów zwykłych ludzi przejdę do smutnej konstatacji, jaka trapi całą redakcję i nieco odciąga od skupienia się wyłącznie na sporcie. W powietrzu czuć ogromny niedosyt, który z czasem zmieni się w żal. Czy jedyną odpowiedzią świata sportu na największe światowe zło, jakim jest agresja wojenna, będą słowa i gesty? Ściąganie koszulek? Napisy i hasła? Pięciominutowe opóźnienia spotkań czy podświetlanie budowli? Czy to jeszcze komukolwiek daje satysfakcję i poczucie, że reakcja jest proporcjonalna? 

Mając świadomość, że nie żyjemy w epoce antycznej Grecji, gdy na czas igrzysk zawieszano walki i konflikty, nie możemy godzić się na obojętność i bezczynność. Nie jest naiwnym wyznawanie moralności, która choć kosztowna, pozwala rozgraniczać dobro od zła. Sport, szeroko pojęty, był przez wieki niwą szacunku dla zasad. Dziś te, wypiera stan konta, wynikający z biznesowych powiązań, których najłagodniejszą z twarzy jest korupcja. Pozostałe, które ogladamy, to chciwość, interesowność, cyniczność. Pamiętajmy, że w świecie, który tworzymy, żyć będą nasze dzieci.  

 

 

 

 

Źródło: inf.własna